Proloog
Stars, the only thing I see. Yet my head still remembers... the beautiful colour of her eyes, and they shine even brighter. Yet with every thought about her, the sorrowful feeling appears and will never vanish again.
Alles was verdwenen, slechts de sterren om me heen bestonden nog. De zwarte mantel die ik droeg was het enige dat me warm hield, al hield ik stug vol deze niet nodig te hebben. Mijn gevoelens waren verdoofd. Fysiek voelde ik ook al niets meer. Ik was gefocust op slechts één ding, zoiets kleins... en ik zou hebben gewenst.
Er zijn nog geen reacties.