Niamh Heffernen || OO3.

Het plan wat Megan en ik verzonnen hadden werkte blijkbaar niet zo goed als verwacht. Megan had me een grote preek gegeven over dat ik me niet moest laten kennen en mijn verlegenheid moest verbergen. Ik moest hem laten merken dat ik een harde was, maar dat lukt gewoon weg niet bij mij. Dat ik te laat kwam hoorde bij het plan, maar wat als je plan mislukt?
Nog steeds brandde mijn tong van de hete koffie maar werd de pijn al minder. Op het gezicht van Zayn stond een misselijk makende grijns en voor het wist had ik een beslissing gemaakt. Ik stond ruw en wild op en verliet grommend Starbucks en Zayn.
"Wacht" hoorde ik vaag ver weg, maar ik besteedde er verder geen aandacht aan. Hier had ik dus echt geen zin in. Megan had gewoon weg die brief nooit moeten schrijven aan meneer Perfect. Dit hele gebeuren werd gewoono een mislukkeling. En dat terwijl ik nog niet eens vijf minuten met hem door had gebracht. Geen deel van mijn lichaam die er aan dacht om morgen met hem op date te gaan.
"Niamh, kom op" schreeuwde er een stem die wel gevaarlijk dichtbij klonk. Ik versnelde meteen mijn pas en ontweek geparkeerde auto's. Ik vervloekte mijn conditie op dit moment en liet het gevloek hardop horen toen een sterke hand mijn pols had vastgenomen.
"Niamh, zullen we overnieuw beginnen?" klonk zijn stem terwijl ik met opzet de andere kant uit keek.
"Goed" mompelde ik uiteindelijk met een kleine glimlach.
"Ik ben Zayn" stelde hij zichzelf voor.
"Niamh. Niamh Heffernen" was het mijn beurt.
Had ik het dan toch mis over hem? Was hij niet zo zelfingenomen van zichzelf als ik verwacht had?
"Laten we naar mijn appartement gaan" stelde hij voor en stak afwachtend zijn hand uit. Megan had het mis. Ik moest me niet anders voor doen, ik moest gewoon mezelf zijn. Ik knik als teken dat ik met zijn idee mee ga, en ben stiekem ergens best benieuwd hoe zijn kamer eruit ziet.

"Leef jij hier tussen?" vroeg ik verbaasd terwijl ik mijn wenkbrauwen in de lucht liet schieten.
"Ja, Louis, Liam, Niall, Harry en ik" verklaarde hij de enorme zooi, maar eigenlijk maakte het mij niet veel uit ik bedoel ik hoefde er toch niet te leven?
"Kom" was zijn eis. Braaf volgde ik hem de trap op, een kamer in. Ik moest eerlijk toegeven, voor een jongen was deze kamer best netjes.
Zacht duwde hij me tegen de muur en liet zijn gezicht dichter bij komen. Ho, was hij nu aan het doen dat ik denk dat hij gaat doen? Ik draaide mijn hoofd weg, en keek ongemakkelijk naar zijn bed. Hij begreep mijn hint en maakte meteen afstand tussen onze lichamen. Eigenlijk verwachte ik nu een opmerking als: 'Het spijt me' of 'Te vroeg?' maar niks van dit alles. Hij hield gewoon zijn lippen stevig op elkaar geperst.
Of hadden mijn gedachten het toch niet verkeerd?

Weten jullie waarom ik zo blij ben? Juist, dat klopt omdat jullie me gewoon in de top hebben kunnen krijgen (; Dit stukje is voor al mijn abo's! <3 Oja, vanavond nog een stukje doen? Kudoën jullie dan weer voor me ? (':