~032

Langzaam zink ik weg in een diep zwart gat. Tijd gaat aan me voorbij. Ruimte is spoorloos, maar toch zo aanwezig. Hopeloos gooi ik mijn handen in de lucht. Omhoog komen lukt niet. Alle lucht uit mijn longen lijken te verdwijnen. Slechts één naam spookt rond in de hemel. Niall. Niall Horan. Was ik Niall Horan? Ik weet het niet meer. De lucht lijkt me alle kanten op te zuigen, behalve de goede. Was er nog wel een goede kant? Ik krijg het gevoel dat ik geen kant meer op kan. Dat alle wegen doodlopen. Misschien kan ik maar beter opgeven. Ik voel mijn krachten verminderen. Mijn spieren worden slap. Misschien is dit wel beter. Om mijn naam van de aardbodem te laten verdwijnen. Niemand die nog last van mij heeft. Niemand zal om mij huilen. Ik doe geen moeite meer. Ik geef me over aan de illussie van tijd en ruimte. Langzaam wordt ik meegesleurd in een diep, zwart gat. Een gat dat het einde betekend. Verlossing. Verlossing van de pijn die ik nu voel. Verlossing van alles en iedereen om me heen. Verlossing van vechten. Nooit meer vechten. Nooit meer angst. Nooit meer iets. Alleen stilte. Stilte en licht. Licht dat steeds feller wordt. Een warm licht. Het stelt me gerust. Ik ben niet meer bang. Ik laat me gaan. Meegevoerd door de warme stralen. Meegevoerd door de lange tentakels van de tijd. Door de lange uithalen van ruimte. Door alles wat nog iets betekend. Meegevoerd naar rust. De rust die ik zo hard nodig heb.