010.

Uit frustratie scheur ik een handdoek helemaal kapot. Van binnen schreeuw ik het uit en de tranen willen maar niet stoppen. Mijn oog valt op de display van de cd speler en ik zie dat ik al een dik half uur in de badkamer ben. Tegen Liam had ik gezegd dat ik binnen 45 minuten weer terug zou zijn. Met veel moeite weet ik mezelf weer bij elkaar te rapen en ik draai de kraan van de douche dicht terwijl ik de tranen van mijn gezicht veeg. Ik maak een kommetje van mijn handen en gooi wat koud water in mijn gezicht om de rode vlekken weg te halen. Zonder mijn kleren te verwisselen besluit ik weer naar beneden te gaan. Blijkbaar hadden de jongens gehoord dat ik klaar was met douchen want zodra ik de trap af wil lopen komt Louis de gang op gerend “Isa Isa wait. I’m carrying you down. Walking stairs is dangerous in your condition” roept hij tijdens het rennen. Helemaal buiten adem stopt hij voor mijn neus. Zijn big smile verdwijnt meteen als hij mijn gezicht ziet “are you allright?” vraagt hij bezorgd. Meteen tover ik een glimlach op mijn gezicht, knik uitbundig en steek mijn duim op. Argwanend blijft hij me even aankijken maar draait zich vervolgens toch om “Jump on my back, i’m gonna bring you downstairs” roept hij vrolijk zodat de rest het ook kan horen.

Vrolijk huppelt Louis de kamer in waar hij me recht op Harry gooit die niets vermoedend op de bank zit. “LOUISSSS” roept Harry hard als hij van de schrik is bekomen. Met mijn ogen probeer ik sorry tegen hem te zeggen maar hij schudt zijn hoofd “it’s not your fault” mompelt hij toch een beetje chagrijnig. Als ik me naast Harry op de bank heb gezet voel ik de ogen van de jongens op me branden. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Louis naar de jongens seint dat hij ook niet weet wat er is. Zoekend kijk ik om me heen naar een boekje en een pen om te schrijven. Iemand gooit een pen en een boekje in mijn schoot en dankbaar glimlach ik naar niemand in het bijzonder. “are you guys staying for dinner? If so, what do you guys want to eat?” leest Niall met me me terwijl ik schrijf. “Funny you mention this, we just wanted to talk about that with you!!” roept hij er meteen achter aan. Van schrik schiet ik een stukje de lucht in en boos kijk ik hem aan terwijl ik met mijn hand over mijn oor wrijf.

Afwachtend kijk ik de jongens aan tot ze beginnen met praten. “well” zegt Liam uiteindelijk twijfelend “We know that you don’t really know us, and we don’t really know you. But you are injured and we don’t think that you’re able to take care of yourself right now.” Met grote ogen kijk ik naar de vijf jongens die in mijn woonkamer zitten. Allemaal kijken ze me gespannen aan, “and you told me that you don’t have anybody who can take care of you, right? So, we decided that you’re gonna stay with us for as long as you need.” Mijn mond valt open van verbazing en als mijn ogen niet vast zaten waren ze er zeker uitgerold. Geschokt kijk ik de jongens aan, dit was een grapje toch? Wat moet ik hier nou weer mee?