36

---1 week later---

---Justine---

Vandaag was het een week geleden dat Harry weer weg was naar Engeland. En ik moet zeggen, ik voelde me niet echt veilig meer. En dat is sinds 5 dagen geleden. Precies 5 dagen geleden ben ik een van de meisjes tegen gekomen die me gedwongen hadden om het uit te maken met Harry. Ze keek me aan met een blik die vol woede en haat zat, zodanig veel woede en haat dat je er waarschijnlijk wel iemand mee kon doden. Gelukkig deed ze dat niet, maar ze liet wel blijken dat ze mij ging doden. Ze liet haar lange slanke vingers in een horizontale streep over haar nek glijden, een gebaar om iemand te vermoorden dus. Natuurlijk liep ik direct weg, ik was natuurlijk een bangerd. Ik had Harry of Eve hier niets over verteld. Nu, ik ben mezelf gaan afvragen hoe het komt dat Eve er niets op zei dat ik snel weg ben gelopen, ze liep naast me. (Ze had Harry beloofd me nooit alleen te laten, en natuurlijk zo’n braaf meisje volgt haar plichten op.) Natuurlijk vroeg ze wel waarom ik weggelopen was. Mijn antwoord was dat ik naar de wc moest. Ik zag aan haar ogen dat ze me niet geloofde, maar toch ging ze er niet op in. Verder had ik de meisjes niet meer gezien. Maar ik wist dat er een dag zou komen dat ik ze weer zou zien en ze zouden me aanspreken. Daar was ik 100% zeker van. De eerste keer dat ze me hadden aangesproken wist ik ergen wel dat ze het hier niet bij zouden laten. En vanaf dat moment waren vreemden mijn grootste angst niet meer. Mijn nummer 1 angst waren de meisjes die me in mijn wang hadden gesneden. Op nummer 2 kwamen de fans, alleen de haters dan. Op nummer 3 kwam Caroline Flack. Op nummer 4 kwam de aandacht, de paparazzi, ik bent nooit een sociaal mens geweest en zal dat ook nooit worden. En op nummer 5 kwamen de vreemde mensen. 4/5 dingen zijn erbij gekomen vanaf dat ik Harry kende. En, die 4 dingen hé, daar sleept Harry me doorheen. Daar ben ik zeker van, en trouwens dat doet hij nu al. Maar oké terug naar het onderwerp. ‘Justine we gaan! Justine!!’ Ik schrok door Eve die wild met haar handen voor mijn ogen sloeg. ‘Waarheen?’ ‘School natuurlijk!!’ een zucht verliet mijn mond en moeilijk stapte ik op uit de zetel. Ik trok vlug mijn schoenen en jas aan, nam mijn boekentas van de grond en stapte sloom achter Eve aan. Een nieuwe dag, is een nieuwe dag vol angsten. Dacht ik toen ik de buitendeur dichttrok en de koude buitenlucht instapte. Voor de schoolpoort ademde ik nog eens diep in en uit voor ik naar binnenliep. Op school was het ook niet leuk meer, iedereen gaapte me aan en ik was opeens super populair. En zoals ik al zei: ‘Ik ben dus absoluut geen sociaal mens!!’