~031

Een traan loopt langs haar gezicht. Een enorme glimlach verschijnt langzaam aan, terwijl haar ogen fonkelen. Ze vondt het mooi, dat was duidelijk. Ik loop naar de rand van het podium en steek mijn hand naar haar uit. Ze pakt hem aan en ik trek haar het podium op. Als ze eenmaal recht staat kijk ik haar recht in haar prachtige groene ogen. “I love you, Emily.” fluister ik in haar oor. Haar glimlach lijkt nog groter te worden. Langzaam breng ik mijn hoofd richting die van haar en druk mijn lippen op haar mond. Een enorm gegil stijgt op uit de zaal. Langzaam opent ze haar mond en glijden onze tongen langs elkaar. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar dicht naar me toe. Haar lippen zijn zacht en warm. Ze smaakt heerlijk. Het moment is perfect. Alles is perfect. Ik open mijn ogen en laat haar lippen weer los. Verlegen lacht ze naar de grond. “Hey, don’t be shy, you’re beautiful!” lach ik haar toe. “Thanks.” fluisterd ze onovertuigd. Ik druk mijn lippen op nieuw op die van haar. In mijn ooghoek valt mijn blik op Zayn. Hij staat er verloren bij. Ik zie dat hij moeite moet doen om niet in huilen uit te barsten. Snel laat ik Emily opnieuw los. “What?” vraagt ze onzeker. “Sorry... But Zayn doesn’t looks good...” stamel ik. Ze werpt haar blik even op Zayn en knikt. “You should continue your performance...” zegt ze dan terwijl ze wegloopt aan de achterkant van het podium. De muziek begint weer te spelen en we zingen weer vrolijk verder. Al weet ik zeker dat Zayn niet vrolijk is. Hij gedraagt zich anders. Zouden de fans het merken? Ik zet het uit mijn hoofd en laat mijn stem klanken vormen op de muziek.

“You guys were amazing!” roept ze enthousiast terwijl ze me om de hals vliegt. “Thanks.” zeg ik. Harry en Louis pakken gelijk de nintendo’s en beginnen intensief te spelen. Zayn en Liam ploffen neer op de bank, en ik zie dat Zayn het echt moeilijk heeft. “I...” begin ik. Ze knikt begrijpend en verlaat de kleedkamer. Ik plof neer naast Zayn en Liam en kijk ze aan. “Zayn... What’s wrong? Why are you so sad?” hij schudt zijn hoofd. “You can trust me!” roep ik een beetje beledigd. “I know…” brengt hij uit, maar hij blijft weigeren het te vertellen. Nou, dan weet ik het ook niet meer... Op de overwinningskreten van Louis en Harry na is het stil. Liam, Zayn en ik zwijgen. En dit keer geen gewone, maar een uiterst ongemakkelijke stilte. “It’s about Emily, isn’t it?” vraag ik uiteindelijk. Zayn zucht en knikt. “It’s not what you think... I’m not in love with her…” zegt hij dan. Ik zucht opgelucht. “But you still don’t want to tell me what really matters?” vraag ik dan. Hij schudt zijn hoofd. “Sorry Nialler, it’s complicated.” mokkend sta ik op en loop de deur uit om Emily te zoeken. “Em?” roep ik terwijl ik door de gangen loop. Ik krijg geen reactie. ‘Ze zal wel naar de wc zijn’ denk ik bij mezelf. Ik draai me om en loop nog een rondje door de andere kant van het gebouw. Als ik haar daar ook niet vindt loop ik richting de wc’s. “Em, are you in there?” vraag ik terwijl ik op de deur klopt. Zomaar de meisjeswc in lopen ziet er ook raar uit... Ik krijg geen reactie en besluit maar terug te gaan naar de kleedkamer. Misschien is ze daar allang weer. “Is Emily here?” vraag ik direct als ik de kamer binnenkom. Ze schudden allemaal hun hoofd en gaan weer verder met waar ze meebezig waren. Ik pak mijn mobiel en stuur haar een smsje. ‘Hey beauty, where are you? X.’ ik krijg echter niks terug. Ik begin me nu toch echt zorgen te maken. Wat als er iets met haar gebeurd is? Een naar gevoel bekruipt me. Ik probeer mezelf te kalmeren. Natuurlijk is er niks gebeurd, ze is hier veilig. Hier zal niemand haar pijn doen. Ik struin weer verder door de gangen, nog steeds op zoek. “Em?” blijf ik herhalen, maar nog steeds geen reactie. Iedereen die ik onderweg tegenkom schiet ik aan met de vraag of ze haar gezien hebben, maar niemand weet het. Langzamerhand begin ik steeds meer in paniek te raken. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Met een ruk draai ik me om. “Nialler, it’s time to go! Can you get Emily and go to the van within ten minutes?” ik kijk recht in het vragende gezicht van Liam. Alsof het automatisch gaat knik ik, terwijl ik wezenloos langs hem heen staar. Hij waait even met zijn hand voor mijn ogen. “Where are your thoughts?” hij grijnst. Ik duw hem ruw opzij en begin te rennen. Naar de wc. Mijn gevoel zegt me dat ik daar moet zijn. Het kan me niets meer schelen dat het de meisjes wc is. Ik sla de deur hard open waardoor hij met een knal tegen een andere muur aankomt. De wc is leeg op één hokje na. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik richting het hokje loop. Voorzichtig klop ik op de deur. “Em?” vraag ik zacht. Geen reactie. “Somebody?” mijn stem klinkt nu echt wanhopig. Ik pak de deurklink vast en begin er hard aan te trekken. Hij geeft niet mee. “Fuck...” piep ik wanhopig. Ik zet mijn schouder tegen de deur en begin te beuken. Ik merk niet dat er iemand achter me is komen staan. “You’re not really great at encroaching doors, are you?” Liam komt naast me staan en probeert me bij de deur weg te krijgen. Tranen schieten in mijn ogen. “Let me go Liam!” schreeuw ik. Hij is echter sterker en duwt me bij de deur weg. De andere jongens zijn afgekomen op het kabaal en nemen mij over, terwijl Liam zich weer ontfermt over de deur. Op een een of andere manier lukt het hem om de deur heel snel open te krijgen. Een schreeuw verlaat mijn mond. Emily.