~12~ we cant go home tonight

We zijn nog steeds onderweg naar het huis van de jongens. Ondertussen ben ik diep in gedachten. Hoe wisten ze dat ik daar was. Ben ik dan echt nergens meer veilig. Wacht eens even. Als ze er zo van overtuigt zijn dat ik daar was. Laten ze het huis echt niet meer met rust. Misschien dat ze microfoons hebben verstopt in het huis, en dat ze het huis nu heel erg goed in de gaten houden. Je weet maar nooit waar ze toe in staat zijn. Maar ik denk dat het geen goed idee is om terug te gaan. “bill, we kunnen niet terug naar het huis” bill kijkt me verbaast aan. “waarom niet dan?”
“ze gaan niet zomaar een huis onderzoeken als ze er niet heilig van overtuigt zijn dat ik er zit, dus nu ze me niet gevonden hebben gaan ze het huis waarschijnlijk heel goed in de gaten houden. En als ik gelijk heb word ik dan dus gelijk bij aankomst weer terug meegenomen naar rusland” het ziet er naar uit dat bill diep nadenkt. Hij keert de auto en rijd de andere kant op. “waar gaan we nou heen dan” vraag ik verbaast. “we hebben een soort van vakantie huisje ook hier in duitsland, voor als we rust nodig hebben. In dat gedeelte van duitsland komt geen kip” ik knik en kijk weer uit het raam. Wat doe ik de jongens eigenlijk aan. Ze horen zich geen zorgen over mij te maken. Maar toch ben ik ook weer blij dat ze het wel doen. Anders had ik echt niet geweten hoe ik dit allemaal moest oplossen. Ik schrik op uit mijn gedachtens omdat ik bill hoor praten. Hij is aan de telefoon. Waarschijnlijk de jongens aan het bellen. Zo snel als ik kan ruk ik de telefoon uit zijn hand en druk op het rode telefoontje. Bill: “wat doe je nu? Ik wou net gustav gaan bellen” “bill, waarschijnlijk worden de telefoon gesprekken ook afgeluisterd” bill knikt en kijkt weer naar de weg voor hem. Bill: “maar hoe laten we ze weten dat we niet thuis komen dan?” “ik weet het niet bill, ik weet het echt niet” terwijl mijn hersens overuren draaien sluit ik mijn ogen. Om alles even op een rijtje te zetten. Maar niet veel later val ik weer in slaap.