17, April Clearway.

"Hé, ze word wakker." Ik opende mijn ogen en keek in de vrolijke gezichten van de jongens. Ik begon te schelden en probeerde me nog iets van de afgelopen avond en nacht te herinneren. "Zeg alsjeblieft dat ik niks heb gedaan waardoor ik me nu heel erg moet schamen tegenover jullie of wie dan ook?" Ik wreef met mijn handpalm over mijn slaap, in de hoop dat ik zo de hoofdpijn kon verminderen. "Hier." Liam gaf me een glas water aan en in zijn andere hand had hij een aspirine. "Dank je." Ik schonk hem een glimlach, waarna ik het pilletje innam en de rest van het water er achteraan gooide. "Je hebt niks gedaan om je voor te schamen, behalve dat je onderweg op straat begon te huilen." Ik keek Zayn met grote ogen aan. "Oh god", zuchtte ik. "Je wist ook niet meer waar je woonde." "Ow, dat verklaard waarom ik hier ben."
"Maar waar zijn Harry en Louis?" "Die zijn al weg, het is half 2 in de middag." Geschrokken keek ik Niall aan. "Ik moet naar huis, mijn zusje! Ze was daar ook, oh god!" Ik haalde een hand door mijn haar en zuchtte. "Ik vraag wel of mijn moeder je anders even brengt." Zayn stond op en liep weg. Even later kwam hij weer terug met de mededeling dat het mocht. Samen met de andere twee jongens stond ik op, om vervolgens mijn schoenen en tas te zoeken en naar beneden te lopen. Een vrouw, waarschijnlijk Zayn's moeder, keek ons glimlachend aan toen we de trap afliepen. "Gaat het al wat beter, meis?" "Ja hoor." Ik glimlachte naar haar, waarna we naar de auto liepen.
"Dank u wel voor het thuisbrengen", zei ik toen de auto voor mijn huis stopte. "Graag gedaan." "Ik zie jullie nog wel", zei ik tegen de jongens. Ik zwaaide nog even naar de auto, waarna ik naar de voordeur liep en aanbelde. "Hoi." De deur werd opengedaan, waarna ik gelijk naar mijn kamer liep. Ik kon nog wel wat uurtjes slaap gebruiken. Helaas werd mijn plan onderbroken door Lynna die mijn kamer in kwam gestormd.