Prologue || Good girl gone Bad?
Good girl gone Bad?
Ik staarde niets ziend naar de witte muur tegenover me. Als je lang genoeg staarde dan zag je er vaag vlekken en vegen op zitten. Waarschijnlijk van de mensen die hier voor mij gezeten hadden.
Het plastic om het matras kraakte toen ik opstond van het bed en naar het kleine raampje liep. Ik keek naar buiten, de binnenplaats op. Er was op dit moment niemand buiten. Het regende en de schemering was ingevallen, ik zou zo wel geroepen worden voor het eten.
Ik draaide me om en liet mijn ogen door de kamer glijden. Er was niet veel te zien. Een dun, oncomfortabel bed aan de rechterkant, een bureautje met een stoel aan de linkerkant en een ijzeren pot waar je je behoefte in de kon doen. De kamer werd afgesloten door een zware ijzeren deur. In de deur zat een klepje waar de bewakers doorheen konden kijken en mededelingen konden geven.
Er hing geen spiegel in de kamer. Toch kon ik wel raden hoe ik eruit zou zien. Na anderhalve maand in dit kleine hok zou mijn huid grauw zijn. Onder mijn ogen zaten waarschijnlijk donkere kringen en mijn haar was vet en zat vol klitten dankzij de goedkope shampoo en de dunne plastic kammetjes die ze hier hadden.
Mijn kleding was al niet veel beter. Een grauwe verwassen trainingsbroek en een zwart T-shirt dat zeker drie maten te groot was. Het voordeel was dat iedereen er hier hetzelfde uitzag. Make-up was verboden. Pas bij goed gedrag kon je dat verdienen. Net zoals sigaretten. Niet dat ik rookte.
Ik ging weer op het krakende bed zitten en liet mijn hoofd in mijn handen zakken. Net zoals elk moment van de dag dacht ik aan het afgelopen half jaar. Hoe had iets dat zo perfect was geweest zo vreselijk af kunnen lopen? Waar was het fout gegaan? Ik wist het antwoord natuurlijk wel, ik wilde het alleen niet zien. Het was mijn eigen schuld dat ik hier zat. Ik had het zelf zo ver laten komen.
Ik dacht aan hen, mensen die ooit mijn beste vrienden waren geweest. En ik dacht aan hem.
Ik had niets meer van hem gehoord sinds mijn arrestatie. Hij zal me wel haten, net zoals hij iedereen haatte die loog. Ik beeldde me in hoe het zou zijn als ik even met hem kon praten. Als ik alles uit kon leggen. Zou hij me geloven? Of zou het net als iedereen denken dat ik loog? Ik had tenslotte over veel dingen gelogen. Zou hij net als iedereen denken dat ik ontspoord was?
Zou hij nog wel van me houden? Zou hij tegen me zeggen wat hij ook die ene avond tegen me had gezegd? Die mooiste avond van mijn leven. De avond waarin tijd en problemen weggevaagd waren. Waarin alleen wij tweeën belangrijk waren geweest.
Ik wou dat ik hem een brief kon schrijven. Dan kon ik schrijven wat ik voor hem voelde, hoeveel ik van hem hield. Helaas mocht ik geen contact hebben met de buitenwereld zolang ik in voorarrest zat.
Ik tilde mijn hoofd op toen ik voetstappen op de gang hoorde. Ze zouden me waarschijnlijk komen halen voor het eten.
Ik keek naar de deur terwijl er aan het slot gefrommeld werd.
Toen ging de deur open. Ik had verwacht dat de bewaker er stond. De bewaker in het zwarte uniform die me beval op te staan en achter in de rij meisjes aan te sluiten. In de rij moesten we rechtop staan en mochten we niet praten. We zouden alle cellen afgaan totdat alle meisjes opgehaald waren. Daarna zouden we naar de eetzaal lopen en aan lange tafels gaan zitten. Daar zouden we een smakeloze hutspot of een grijs kleurige soep die naar karton smaakte krijgen. En daarna weer terugkeren naar onze cellen om de nacht alleen en vol nachtmerries door te brengen.
Maar de bewaker stond er niet. Ook de rij met meisjes ontbrak. In plaats daarvan stond er een man van middelbare leeftijd. Niet in een bewakersuniform maar in een spijkerbroek en een blauwe gehaakte trui.
‘Julia Hastings?’ vroeg hij.
‘Ja meneer’ zei ik schor.
‘Ik kom je ophalen voor verhoor’ zei de man.
Mijn hart maakte een sprongetje. Eindelijk zou ik mijn verhaal mogen doen. Eindelijk zouden ze naar me luisteren.
Ik stond op en liep naar de man toe. Achter de man verscheen een bewaker.
‘Handen op’ bromde de bewaker.
Ik hield mijn beide handen naar voren de bewaker klikte handboeien om mijn polsen.
De bewaker sloot mijn celdeur en met zijn drieën liepen we door de grote hal. De bewaker opende een deur en we liepen er doorheen.
Ik weet niet hoe lang we liepen maar ik merkte wel dat we steeds dieper de gevangenis in gingen. Ik probeerde de route die we liepen te onthouden. Maar alles leek op elkaar en al snel was ik de draad compleet kwijt.
Na iets wat een eeuwigheid leek te duren stopte we bij een deur.
De bewaker opende de deur en liet mij en de man naar binnen gaan. Zelf bleef hij buiten staan.
De kamer was kaal en verlicht door twee TL-buizen. Midden in de kamer stond een tafel met een laptop en om de tafel stonden vier stoelen.
De man in de gehaakte blauwe trui gebaarde dat ik moest gaan zitten.
Ik zakte op de stoel neer en de man nam tegenover me plaats. Hij zei niets. Ik staarde naar mijn schoot en frunnikte aan de handboeien.
Net toen ik wilde vragen wat nu de bedoeling was ging de deur open. Er kwamen twee mensen binnen. Een man van rond de twintig en een vrouw. De man nam naast de andere man plaats. De vrouw naast mij. Ze knikte me toe.
‘Hoe gaat het Julia?’
‘Goed.’
De vrouw die naast me zat was Catherine McTaylor, mijn advocate. Volgens mijn vader een van de beste advocaten van Engeland.
‘Goed’ zei de man in de blauwe trui. ‘Ik ben mister Hodgins en dit..’ hij gebaarde naar de man naast zich ‘..is. mister Cantwell.’
Ik knikte.
‘Julia’ zei mister Hodgins ‘de reden dat we je hier heen hebben gehaald is dat we nog een paar vragen voor je hebben.’
Ik knikte weer.
Mr. Hodgins legde een map op tafel en sloeg die open. Hij schraapte zijn keel even.
‘Gisteren is er iets bijzonders gebeurd’ zei hij. ‘Er heeft zich een getuige gemeld op het bureau.’
Ik ging meer recht op zitten.
‘Dit meisje beweerd dat ze meer over de zaak weet. Een heleboel meer zelfs.’
Mijn hart begon te bonzen en ik was bang dat iedereen het kon horen. Ze was gekomen. Eindelijk.
‘De naam van de meisje kwam ons nogal bekend voor. Valerie Abrahams. Jouw beste vriendin, is het niet?’
Eerste hoofdstuk, iets eerder geplaatst dan ik had gepland. Ik werd overspoeld door een golf van inspiratie.
Zoals jullie misschien zien is dit een redelijk lang hoofdstuk. Ik ga lange hoofdstukken posten, dat betekend dat er niet elke dag een nieuw hoofdstuk zal zijn. Waarschijnlijk een of twee keer per week. Soms meer soms minder. Dat ligt aan mijn inspiratie.
Kudo’s en Reacties laten me sneller doorgaan!
Reageer (6)
Mooi!
1 decennium geledenSnel verder x