Ik ben gemarteld en (uit)eindelijk vermoord

Langzaam loopt Kilianne naar beneden. Niemand. Gelukkig maar. Als er wel mensen hadden gezeten was Killian waarschijnlijk naar boven geschopt. Ze loopt verder de kamer in en gaat op de bank zitten. Weer een feestje gehad. 'Kilianne! Naar je kamer!' 'Nee!' roept Kilianne terug. 'Oké Kilianne.' De vrouw pakt haar op en legt haar op een bed. Ze gespt Kiliannes handen vast en zo ook haar voeten. 'Je wist wat er zou gebeuren Kilianne.' De vrouw pakt een zweep en begint te slaan. Er ontstaan kleine sneedjes op Kiliannes buik, maar de vrouw vindt het nog niet genoeg. Ze blijft doorslaan tot Kiliannes buik onder het bloed zit. Dan gaat ze over naar haar benen, armen, handen en voeten. 'Kilianne, je wist wat er zou gebeuren.' Ze laat Kilianne bloedend achter en het enige wat ze heeft gedaan is haar losgegespt. Kilianne laat zich van het bed vallen en trekt haar witte jurk weer aan. Ze wankelt naar de deur en gaat naar de buren. 'Help me,' brengt ze uit en zakt door haar knieën. De buurvrouw tilt haar op en brengt haar naar de woonkamer. Ze pakt verband en wikkelt Kilianne in het verband. De witte jurk van Kilianne is inmiddels rood-doordrenkt. Maar het is al te laat. Kilianne heeft te veel bloed verloren om nog in leven te blijven. Ze is al weg. Er verschijnt een wit licht in de kamer en een engel komt uit het licht. 'Kom Kilianne,' zegt de engel zacht. Kilianne staat op en loopt naar de engel. Ze pakt de hand van de engel en stapt met de engel het witte licht in.