08. Revenge, C

'Ik kom eraan!' gil ik, terwijl ik de trap naar de begane grond op loop. Ja, je leest het goed: begane grond. Onze keuken zit een verdieping lager dan de begane grond. Het is niet donker in de keuken, we hebben een enorm raam dat van de begane grond tot aan de keukenvloer loopt.
Als ik bij de deur aangekomen ben, kijk ik stiekem door het raampje in de deur. Dan open ik hem.
'Hoi Chris! Zeg, is Jessica bij jou?' Het is Alex. Het "toekomstige vriendje" van Jess.
'Ja, ze zit beneden, maar hoezo?'
'Nee, niks...' zegt hij blozend. Zo ken ik hem helemaal niet, in de klas is hij juist een jongen die van alles durft. Zoals vandaag, toen Stropop (zo noemen we hem, het is onze biologiedocent en hij gebruikt altijd zelfgemaakte stropoppen om zijn uitleg te verduidelijken, ik weet ook niet waarom) de toetsen teruggaf. Bij Alex stopte hij om even zijn cijfer door de klas te schreeuwen. 'Ben je nou blij met die vier?' vroeg hij sarcastisch en veel te hard. Hij had waarschijnlijk op een 'nee' gerekend, maar ja, hij kent Alex niet goed genoeg blijkbaar. Want die antwoordde doodleuk: 'Eigenlijk vind ik het een prachtig cijfer meneer.' Stropop keek snel om zich heen, en liep door. Later bleek bij het bespreken, dat Stropop een rekenfout had gemaakt. Hij had de helft van de formule gewoon niet toegepast, en met wat gereken van het slachtoffer, Alex, ontdekte die dat hij een acht hoorde te hebben! 'Wat jammer,'zei Alex, oprecht teleurgesteld, terwijl Stropop het cijfer veranderde. 'Ik was er net zo blij mee!' De hele klas lag dubbel, maar Alex kreeg strafcorvee. Natuurlijk is Jessica hem vanmiddag gaan helpen. Waarschijnlijk hebben ze toen de afspraak gemaakt.
'Ze is beneden, maar ze wil vast mee, als je van plan bent haar te ontvoeren!'
'Zo zit het niet, hoor!' zijn zelfvertrouwen keerde blijkbaar terug. 'Het is gewoon zo dat... Nou ja, ik moet haar even spreken.'
'Dat kan hoor. JESSICA! VOOR JOU!' schreeuw ik.
'Oké! Ik kom al!' klinkt het. Alex kijkt naar zijn schoenen -best leuke trouwens- en schuifelt zijn voeten heen en weer. Op de trap klinken voetstappen, en al snel verschijnt Jessica's hoofd bovenaan de trap. Het is best grappig om te zien, eerst komt ze met een chagrijnig hoofd tevoorschijn, maar dan, binnen een paar seconden, vergroten haar ogen en haar mond gaat open van verbazing.
'Hoi Goudvis' zegt het toekomstige vriendje.
'Wat doe jij nou weer hier?!' roept ze.
'Gewoon, niets. Ik wilde gewoon even met je praten.'
'Serieus, praten? Hoe wist je dat ik hier was?'
Als iemand er nog aan twijfelde of de uitdrukking "een hoofd als een biet krijgen" onzin is, nee! Dat is het niet! Dat heb ik zojuist gezien. De altijd pratende Alex was stil. En rood.
'Oh... Ik gokte het. En ik eh.. Ik heb het adres opgezocht in de telefoongids.'
Stalker. 't Is oké, zij vindt hem leuk. Ik mag hem niet zo, eerlijk gezegd.
'Zal ik jullie anders even alleen laten?'
Geknik, dus ik ga maar even naar beneden. Ik loop wat heen en weer en probeer toch stiekem mee te luisteren. Ik hoor ze mompelen over 'met mij meegaan' (Alex) en 'maar ik ben hier net' (Jessica). Ook valt het woord 'voetbal' vaak. Dan roept ze mij en ik ren zo snel mogelijk de trap op. Aan Jessica's gezicht kan ik het al zien. Slecht nieuws.
'Ehm... Chris, ik denk niet dat je dit leuk gaat vinden. Tja, hoe moet ik dit zeggen...'
'Ga je met hem mee?' vraag ik.
Beschaamd knikt ze. 'Ja. Vind je het heel erg?'
'Neuh. Je moet doen wat je niet laten kunt! Dus. Ga maar, als je dat wil.'
Het is wel ongezellig, maar dat wordt het anders ook. Als ze blijft, bedoel ik.
' Echt sorry hoor, maar Alex heeft morgen een voetbalwedstrijd. Het Kampioenschap, echt zo spannend!' fluistert ze me toe, als ze de deur achter zich dicht trekt. En, hoewel ik het er niet mee eens ben, haal ik mijn schouders op en zegt ik dat het me echt niets uitmaakt. Ze gelooft me. Eigenlijk kan ik best goed liegen, iedereen gelooft me, altijd. Zodra ze weg zijn ren ik weer naar het kastje. Het mysterie van het papieren hoekje laat me maar niet los.
Als ik beneden aangekomen ben, pak ik meteen een stoel en schuif hem voor de kast. Nu kan ik er goed bij. Ik peuter met mijn nagels aan het randje van de envelop, want dat was het blijkbaar. Na een korte tijd peuteren verschuift het "ding". Nu kan ik het met mijn vingertoppen vastpakken. En dan gaat het veel sneller opeens. Na tien seconden heb ik het envelopje al in mijn hand. Als ik het openmaak, en de inhoud eruit haal, is mijn eerste reactie: Saai, een brief.
Maar dan begin ik hem te bestuderen, en het wordt interessant. Het is een brief die gericht is aan een Isabella van een Alessia. Italiaanse namen. Dat is dan tot daaraan toe, maar de rest van de brief is... je raadt het al, ook Italiaans. Nou, daar hebben we dus ook niets aan.