8.5

POV Samira
thuis aangekomen bij het huis van Ibi gooide ik me jas en me spullen neer en liet me op de bank vallen en staarde rechrt voor me uit terwijl ik tranen in me ooghoeken voelde branden. Ibi zag dat en kwam naast me zitten terwijl ik meteen dicht tegen hem aankroop."Hoe kan ze? hoe kan ze mij dit aan doen."Schreeuwde ik terwijl de tranen verder langs me wangen rolde, dit was een moment van stress pijn en vooral heel veel moeite. Ook al wist ik dat Ibrahim deze vraag niet kon beantwoorden had ik wel een antwoord van hem verwacht. Terwijl het even stil bleef schoot ik recht overeind. "We moeten vluchten, we moeten weg hier we moeten nu afscheid nemen en we moeten morgen me diploma gaan weghalen, ik laat me inburgeren als spanjaard en dan kan ze ons niks maken."Zei ik uit een opwelling maar vooral ook uit veel paniek.Ik sprong meteen op om me familie te bellen maar Ibrahim trok me terug. "Lieverd, je weet dat dit vluchten is en we kunnen niet vluchten."Zei Ibrahim rustig. Ik rukte me uit zijn greep los. "Wat moeten we dan he?! moeten we ons uitelkaar laten drijven door me moeder? Is dat wat je wil?!"vroeg ik boos, ik wist dat Ibrahim het goed bedoelde maar ik kon het niet meer aan, ik voelde stress aan alle kanten en ik werd er niet bepaald rustiger op als Ibrahim tegen me in ging vandaag. "Snap het nou Ibi, we worden ongelukkig samen met een ander als me moeder haar zin wil krijg ze die, we moeten wel vluchten"Ratelde ik aan èèn stuk door."Natuurlijk wil ik niet dat we uit elkaar gaan maar denk na lieverd, iedereen kent me, ik speel bij Barcelona en zelfs heel Spanje kent me al, en zelfs jij word nu bekender, we kunnen niet vluchten lieverd."Zei Ibrahim terwijl die me weer dicht tegen zich aantrok. Dit keer trok ik me niet los maar hield ik hem stevig vast. "Ik weet dat dit een moeilijke situatie is lieverd, maar wij gaan hier uitkomen lieverd want je moet altijd blijven onthouden, wij zijn samen èèn we zijn een team die niemand kan verslaan lieverd, zelfs je moeder niet, we overleven alles hoe moeilijk het ook is."Zei hij terwijl hij me steeds rustig probeerde te houden. Hij gaf me een kus op me lippen en veegde me tranen weg."We komen hier uit, samen dat beloof ik je"Zei hij "Weet je het zeker?"Vroeg ik onzeker. "Heel zeker"Zei hij. En dus hoe moeilijk ik het ook vond probeerde ik in Ibrahim zijn woorden te geloven, ook al was het nog zo moeilijk en pijnlijk dat we niet gewoon gingen vluchten. Ik wist dat er een moelijke tijd aan zou komen maar Ibrahim en ik kwamen hier uit, samen en niet apart.