Opdracht 4

Overal om me heen rennen mensen, schreeuwend, gillend, krijsend en huilend. Volledig in paniek. Het is chaos. Sommigen kunnen niet eens rennen: Ze zweven of vliegen stuurloos rond. De zon en de maan tollen door de hemel. Mensen verschijnen en verdwijnen willekeurig. De wetten van de natuur die ooit golden gelden niet meer. Dit is waar ik altijd op gewacht heb. En ik moet toegeven, ik heb de tijd van mijn leven!

Ik wandel door de straten en geniet van het uitzicht. Het is chaos, pure chaos. En ik help er een handje aan mee. Het universum is niet langer gebonden aan regels, waardoor ik eindelijk mijn krachten los kan laten. In mijn hand heb ik een wijnglas, dat ik constant op de grond kapot laat vallen en weer laat reformeren in mijn hand. Orde naar chaos, chaos naar orde. Ik laat het wijnglas nogmaals vallen en het spat weer in duizenden deeltjes uit elkaar. Deze keer laat ik het liggen.

Het universum was ooit pure orde. Niks bestond. Het was leeg. Tijd bestond niet. Energie bestond niet. Pure leegte, op een manier die geen levend wezen zou kunnen bevatten. Het was doodsaai. Wij waren de bewakers van orde. Maar perfecte orde bewaken is een onmogelijke taak. Een kleine fout, en het universum werd geschapen. Een kleine fout, en het universum stevende af op zijn vernietiging. Chaos was geschapen. Sommigen van de wachters werden zoals ik, geesten van chaos. Ik weet niet of ik deze hang naar chaos altijd al had of dat het ontstaan van chaos mij veranderd heeft. Wat ik wel weet is dat mijn leven een stuk interessanter werd.

Met een blik omhoog manipuleer ik de lucht in de hemel. De hemel is niet langer blauw, maar heeft het zwart witte patroon van een schaakbord. Ik hou ervan om herkenbare elementen te gebruiken buiten hun ordelijke context. Chaos moet altijd een randje van orde hebben om goed tot zijn recht te komen. Zonder orde geen chaos, zonder chaos geen orde. Er moet altijd balans zijn. Nouja, tot nu. Maar nu is altijd. Nu chaos de overhand heeft, heeft tijd en ruimte geen betekenis meer. Met een enkele gedachten kan ik naar elk willekeurig punt in de geschiedenis, elke plaats op de wereld gaan. Ik steel de pruik van George Washington, ik geef Napoleon een Yankee pet, Ik manipuleer de genen van Nelson Mandela en maak hem blank, ik maak Ghandi een agressieve barbaar, ik scheer Hitler zijn snor. Op een wanorderlijke manier vergroot ik de chaos in het heden,verleden en toekomst. Tijd is slechts een illusie, comfortabel, maar niet meer dan dat. Slechts weinig mensen beseffen dat, maar zij die dat doorhebben hebben een bewonderenswaardig inzicht in de realiteit.

Zie je, precies de helft van de wachters werden bewakers van de chaos, en de andere helft bleven de orde bewaken. Hoe ze dat volhouden weet ik niet. Maar er moet altijd balans zijn. De twee kampen waren perfect aan elkaar gelijk. Geen van ons kon de overhand kregen op de ander. Maar wij werden een handje geholpen. Hoe? Door wiskunde. Cijfers, kansen, natuurwetten. Allemaal wezen ze naar slechts één ding: De langzame afdaling van het universum naar chaos. Het kritieke punt is bereikt.

Voer een actie uit op orde. Er zijn duizenden mogelijke resultaten. Een daarvan leidt tot het behoud van orde. De overigen leiden tot chaos. Hoe vaak valt een wijnglas kapot, om vervolgens weer heel in elkaar te spatten? De kans is zo klein. Dit speelde zich af op gigantische schaal. Beetje bij beetje, onmeetbaar weinig, won chaos het van orde. Het was het lot van het universum op het moment dat het ontstond. De fundamenten van de realiteit zijn chaos. De planeten en sterren volgen de natuurwetten, stenen en gassen volgen de natuurwetten. Maar de deeltjes waaruit zij zijn opgebouwd gehoorzamen geen enkele wet, zij zijn willekeurig. Dat het universum zo lang nog enige orde kon behouden met deze chaotische fundamenten is bewonderenswaardig, doch slaapverwekkend.

Mijn hang naar chaos kent geen grenzen. De mogelijkheden tot chaos zijn eindeloos. Er is slechts één weg naar orde, maar ontelbaar veel wegen naar chaos. Ik wil ze allemaal uitproberen. Zeeën van cola, regen van chocolademelk. Mensen van gelei. Stenen van water. Ik speel eindeloos met een mens, verouder hem tot stof en verjong hem weer tot een enkele zygote. Ik ben blij dat ik deze planeet koos. De mensen hier zijn hoogst vermakelijk. Zoveel om uit te proberen. Maar gelukkig heb ik alle tijd van de wereld. Voor een onmeetbaar lange tijd, en tegelijkertijd slechts enkele momenten regeer ik over de aarde als een duistere god.

Helaas kan zoveel tijd hebben ook nadelen hebben. Ik grom verveeld. Het begint saai te worden. Ik knip met mijn vingers en laat de zon ondergaan en de sterren opkomen. Sommige van de planeten rond die sterren bevatten ook leven. Sommigen zijn nog veilig, voorlopig. Misschien wordt het tijd daar iets aan te doen. Afwisseling is altijd leuk.

Ik maak een gigantische tribune om de planeet heen, die ik volprop met mensen. Even kijk ik verbaasd naar de mensenmassa, en dan zucht ik geïrriteerd. Daar gaat de show. Ze zijn allemaal druk bezig met stikken en doodvriezen. Met een handbeweging zorg ik ervoor dat ze gevangen blijven zitten op het moment voor de dood, zodat ze kunnen toekijken. Dit gaat om hun planeet, dus het is uiterst belangrijk dat ze doorhebben wat er gebeurd. Met veel theater blaas ik de planeet op tot stof met een veelkleurige explosie. Ik hou van kleurtjes. Ik graai wat van het stof bij elkaar en stop het in een van mijn zakken. De ouderwetse kleding van de mensen is erg interessant. Ik stof mijn hoge hoed af en wrijf mijn monocle schoon, zodat ik er weer op en top uitzie als een kwaadaardig genie. Deze nieuwe look is mijn souvenir, die ik mee ga nemen naar mijn volgende stop. Ik richt mijn ogen op een blauwe planeet ver hiervandaan. Het is tijd voor meer chaos!