[029]

Isaiah Timber

Plotseling voelde ik één paar gloeiende armen rond mijn middel krullen en een perfect geschapen kin op mijn schouder zakken. 'Ruikt goed.' De warme, ietwat hese stem zorgde voor kippenvel op mijn armen, waardoor ik even glimlachte. Een zachte grinnik verliet mijn keel, waarna ik mij in zijn armen omdraaide en in de ogen van Paul keek. Zijn smeulende, glinsterende blik hield me gevangen, deed mijn benen week voelen.
'Weet ik,' glimlachte ik zo zelfverzekerd mogelijk terug, nog steeds verrast door Pauls plotselinge verschijning. Ik had hem niet eens aan horen komen. Paul grijnsde terug, gevolgd door zijn gegrinnik dat mijn glimlach nog breder deed worden. Al snel kwam Pauls gezicht dichterbij en vonden zijn lippen de mijne. Glimlachend beantwoordde ik de liefdevolle zoen. 'Oh, sorry!' Emily's zachte stem deed ons onze zoen onderbreken, haar zachte gegrinnik deed mijn wangen rood kleuren. 'Ik wilde alleen even kijken hoe het er met onze koekjes voor stond.' Snel liep ze verder naar de grote oven en tuurde door het beslagen glas. 'Nu duurt het vast niet lang meer!' Glimlachend verdween ze de keuken weer uit, ons daar achterlatend. Paul grinnikte even en liet toen zijn lippen nog een kort de mijne raken. Een golf van vlinders spoelde door mijn buik, mijn lippen tindelden toen ik de zijne even los liet. 'Hoe was het wachtlopen?' vroeg ik hem belangstellend, mijn handen nog steeds in zijn nek. Even haalde Paul zijn schouders op, zijn voorhoofd raakte nog steeds het mijne. 'Wel goed. Saai, zoals altijd.' Hij zuchtte even en liet zijn vingertoppen glimlachend over mijn wang glijden. 'Behalve dan toen Paul finaal op zijn bek ging.' Klonk Jared's bulderende lach vanuit de kamer. 'Hij zag een boomstronk over het hoofd omdat hij alleen maar aan jou kon denken.' Pauls wangen zag ik rood kleuren, waardoor ik mijn mondhoeken omhoog voelde krullen in een glimlach. 'Dat is niet mijn schuld,' lachte Paul, waarna hij zijn armen onschuldig in de lucht stak. Hierdoor grinnikte ik even en voelde hoe Paul nog een korte kus op mijn lippen drukte. 'Getver, jongens. Get a room!' klonk Jareds stem vanuit de kamer. Paul en ik schoten beiden in de lach. 'Ik ben een meisje. Alsjeblieft, dankjewel,' kaatste ik grinnikend terug toen ik uitgelachen was. 'Besides, je hoort ons toch ook niet over jou en Kim, of wel?' Jared bleef stil, enkel zijn vrienden lachten bulderend. Glimlachend richtte ik me weer tot Paul, voelde de vraag die ik mezelf de hele middag stelde weer opborrelen. 'Hoe is het eigenlijk om on een wolf te kunnen veranderen?' vragend keek ik de jongen voor mij aan, zag hoe hij bedenkelijk op zijn lip beet. 'Het heeft zijn goede en zijn mindere kanten. Het inprenten, bijvoorbeeld, vind ik positief. Net als op een onmenselijke snelheid kunnen rennen, de adrenaline door je lichaam voelen ruisen.' Hij glimlachte even en zuchtte toen. 'Maar het constant horen van elkaars gedachtes heeft zijn mindere kanten. Zo heb je vrijwel geen privacy, al hoewel het soms van pas kan komen.' Hij haalde even zijn schouders op. 'De verplichtingen zijn minder, maar daar wen je aan. Soort van, dan.' Ik glimlachte en voelde zijn vingertoppen over mijn wang strelen. 'Mag ik het zien?' fluisterde ik vervolgens vertwijfeld. 'Mag ik jou als.. Wolf zien?'