~ Hoofdstuk 23 ~

Piepend rolde ik door de koude sneeuw. Kleine brokjes sneeuw bleven in mijn vacht plakken. Dolblij ademde ik de koude lucht in. Ik mocht gelukkig alweer naar buiten, maar moest nog wel een belachelijke gele sjaal om.
Achter me hoorde ik de opgewonden stemmen van de kinderen die in de sneeuw speelde.
Een aantal eerstejaars bouwde een sneeuwtovenaar, met bijpassende hoed en mantel. Een paar meisjes lieten zich gillend achterover vallen en vormden lachend sneeuwengeltjes. Fred en George betoverde sneeuwballen zodat ze kinderen en ook docenten achtervolgde totdat ze werden geraakt. Ik schaterde het uit toen een sneeuwbal Omber, die door de grote deuren van het kasteel naar buiten kwam, recht in haar gezicht raakte. Woedend was ze het kasteel weer binnengewageld.
Maar het lachen verging me toen een van de sneeuwballen mij begon te achtervolgen. Angstig piepend probeerde ik al springend te ontsnappen aan de zwevende sneeuwbal. Met een rare draai duikelde ik midden in een hoge, diepe en vooral koude sneeuwberg. Op mijn rug voelde ik de sneeuwbal neerploffen. Boos proestte ik wat sneeuw uit. Mijn wollen sjaal zat vol sneeuw. Verwoed probeerde ik de sneeuw uit mijn vacht te schudden.
Lachend pakte Ron me op.
'Bob, wat doe je toch allemaal? Kom, ik neem je mee naar binnen.'
Ron plukte de laatste restjes sneeuw uit mijn vacht en zette me stevig op zijn schouder. Bibberend van de kou kroop ik dicht tegen Ron aan. Stampend met zijn voeten, zodat de sneeuw van zijn schoenen viel, kwam Ron de hal van het kasteel binnen.
'Stelletje ongemanierde beesten.'
Mopperend verscheen Vilder vanachter de hoge deuren van de hal. Met een boze blik begon hij de sneeuw op de vloer weg te vegen.
'Wat sta je nou te kijken? Doorlopen, voordat je het alleen maar erger maakt.'
Ron kon een grijns moeilijk onderdrukken toen hij zich omdraaide en de gang doorliep.
'Daan?'
Ron had de weg naar de leerlingenkamer willen afsnijden door via een smal gangetje te lopen. Daar, in een nis in de muur, zat Daan.
'Daan, gaat het wel?'
Daan zat voorovergebogen en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Hij keek niet op toen Ron naast hem ging zitten.
'Wat is er gebeurd?'
'Ze is mijn vriendin'
Daan draaide zijn hoofd naar de muur.
'Wie?'
'Susan Roberts'
'Van het krantenbericht?'
'Ja...' Daan staarde naar zijn schoenen. 'Het schouwersteam heeft de zoekactie stopgezet. Ze zijn als dood opgegeven.'
Een traan gleed over Daan zijn wang. Verwoed veegde Daan hem weg en draaide zijn hoofd. Ron keek een beetje verbouwereerd. Aarzelend klopte hij op Daan's rug. Na een aantal minuten stond Daan op.
'Bedankt' mompelde hij. Even keek hij Ron aan. Zijn ogen weerspiegelde groot verdriet. Hij draaide zich om en liep de gang uit.
Versuft bleef Ron zitten. Hij slaakte een diepe zucht en staarde naar het einde van de gang, waar Daan was verdwenen.

Voor het krantenartikel, zie hoofdstuk 11