Ylia.

Emotieloos kijk ik naar de flitsen die door de lucht heen vliegen. Ik weet dat ik nu bang hoor te zijn, maar ik voel alleen maar vechtlust.
Hoe halen die sukkels het in hun hoofd om ons aan te vallen? Zijn ze nou echt zo dom of gedragen ze zich er alleen na?
"Ylia! Weg bij die raam!" gilt een vrouwenstem achter me. Ik draai me om en kijk naar mijn moeder. "Mam, ze kunnen ons niks maken. We zijn sterker," grijns ik. Mijn moeder schudt verdrietig haar hoofd.
"Ylia, ze hebben versterking gehaald en getraind. En wij waren niet voorbereidt. Nu moet je meekomen. Je moet naar de aarde en daar trainen, samen met de dochters van de andere Drie."
Ik kijk haar verward aan. "Mam, ik blijf hier."
Ze schudt haar hoofd en kijkt me boos aan.
"Denk nou eens niet aan jezelf! Sealanda heeft je nodig maar nu hebben we niks aan je! Je moet trainen en dat doe je op de aarde, en zoek naar Albus Dumbledore!"
Ze duwt me vooruit naar een oude laars. Dan begint ze te mopperen op haar beste vriendinnen die blijkbaar te laat zijn.
De deur vliegt open en in de deuropening staan zes mensen.
Drie volwassene en drie tieners. Ik kijk mijn vriendinnen aan en vlieg ze in de armen. "Waarom waren jullie zo laat?" snauwt mijn moeder.
De moeder van Viria kijkt haar voorzichtig aan. "We kregen wat problemen onderweg."
Ik bekijk ze beter en zie nu pas de kleerscheuren en de wonden op hun lichaam.
Viria's moeder is het er ergst aan toe met een diepe buikwond.
"Pak die laars!" schreeuwt iemand en we grijpen naar de laars. In een seconde tollen we in het rond en verdwijnen we.