A rest spot

'Isaac, moeten we echt niet rusten, je lijkt echt niet meer te kunnen' zei sapphira terwijl ze stilstond.
Isaac was al dagen aan het strompelen. hij beweerde dan wel dat het ging maar sapphira geloofde er helemaal niks van.
'het gaat wel, maak je nou maar geen zorgen' zei isaac. maar hij had dat al een paar keer tevaak gezecht.
'nee, isaac, het gaat helemaal niet. je maakt mij niks wijs hoor. je kan het gewoon niet meer hebben, zoveel reizen. we blijven hier wel even' zei sapphira. isaac hoorde zo al dat er tegeningaan geen nut had. voor deze keer gaf hij toe aan zijn vermoeidheid. hij liet zich slapjes omvallen op de grond. zijn hele lichaamwas er dankbaar om. sapphira had -alweer- gelijk gehad. of hij het nou wou of niet, hij kon dit niet meer hebben.
het duurde als gewoonlijk niet lang voordat de jongste van het stel alles klaar had. ze had hout voor een kampvuur. een paar konijnen, als tussendoortje. en ook had ze een grot gevonden om te blijven.
'sapphira, als je veder wilt reizen moet je niet zo met mij blijven reizen' zei isaac.
'ik hoef niet te reizen. ik zocht juist naar andere weerwolven. wat ik met hen deed maakte me niet uit. dus. ik blijf gewoon bij je of je het nu wilt of niet' zei Sapphira lachend.
'isaac?' hoorde ik opeens een onbekende stem zeggen.
sapphira en Isaac keken verbaast naar de bosjes.
nog een weerwolf roken ze.