De ontdekking van Europa.

Lieke part of view
Harry legde zijn arm om me heen en ik legde mijn hand op zijn been. Ik zag hem uit mijn oog hoek glimlachen. Ik was blij dat de jongens er weer waren. Gisteren waar we rond een uur of half 1 ’s nachts aangekomen bij het hotel waar we zouden slapen. Toen we uitstapten was het een enorme herrie. Overal stonden meisjes te gillen en flitsen er dingen. Dat waren foto camera’s had Mike later uit gelegd. Mike was de enorme man die mij naar binnen had begeleid. Maar zelfs binnen kon je het geschreeuw nog horen. Toen ook de jongens eindelijk binnen waren gingen we gelijk slapen.
Toen ik wakker werd waren de jongens al weg. De kamer was enorm, dat was me de nacht van te voren helemaal niet opgevallen. Mijn buik rammelde, maar toen ik de gang uitliep, kwam er weer een gang. En daarna nog één. Toen ben ik maar snel terug gegaan, voor ik kon verdwalen.
De hele dag was ik dus maar op mijn kamer gebleven. Eerst had ik een bad genomen in de enorme badkamer. Het bad kon zelfs bubbelen als je op een knopje drukte. Daarna ben ik maar aan aardrijkskunde gaan zitten, terwijl mijn buik enorm knorde.
Harry kwam, rond een uur of 4, mijn kamer binnen. Ik had maar tegen hem gezegd dat ik zo in mijn Aardrijkskunde verdiept was geweest dat ik was vergeten om te gaan eten. Gelukkig gingen zij net eten en ben ik meegegaan. En ik ben bij hun eerste concert geweest. Al kon je de muziek bijna niet horen door al het gillen.
“Wil jij ook een keertje?” Het was Harry die me wakker maakte uit mijn gedachten. “Wat?” een beetje verward keek ik hem aan. Hij wees op het spelletje wat Niall en Liam aan het spelen waren. Op het beeldscherm schoten heel de tijd dingen voorbij, ik werd er al moe van door ernaar te kijken. Dus schudde ik mijn hoofd. “Nee hoor, ander keertje.”

Na een half uurtje vielen mijn ogen bijna dicht. “Ik ga slapen.” Ik drukte een kus op Harry’s wang en stond op. “Slaap wel jongens.”
Maar toen ik in bed lag, kon ik de slaap niet vatten. Een soort van licht paniek gevoel had zich in mijn buik genesteld. Als het nog 6 maanden zo door ging? Dat ik niet van mijn kamer af durfde te gaan? Misschien was deze wereld gewoon niet geschikt voor mij. Mama had dat vast geweten, daarom hield ze mij erbij vandaan. Ik draaide me nog eens om en nog eens. Maar het angstige gevoel in mijn buik werd alleen maar erger.
Snel schoof ik het gordijntje opzij en liet mijn voeten op de koude vloer zakken. De bus schudde een beetje toen we ene bocht maakte. Ik zuchtte en twijfelde nog even, toen trok ik toch voorzichtig het gordijntje bij Harry weg. “Harry?” Mijn stem was erg zacht en klonk een beetje raar.