Chapter eleven.

Varyn Elouise Grawson

Voor de zoveelste keer trap ik tegen de muur aan. Niet dat het heel veel zin heeft, maar ik moet gewoon even mijn agressie kwijt. Hoe had ik die trut kunnen geloven? Ze kan dus héél goed acteren.
Ik bijt nerveus op mijn lip en ga tegen de muur aan zitten. Hoe lang zit ik hier nu al? Minuten lijken wel uren te duren en ik heb het gevoel dat ik hier al een dag zit. Mijn maag knort hard. Zuchtend leun ik met mijn hoofd tegen de muur aan. Ik heb honger, voel mezelf echt niet goed en ben moe. Op dit moment zou ik het liefst op bed liggen met een kopje thee. Langzaam sluit ik mijn ogen, maar gelijk open ik ze weer. Wat was dat voor gekraak? Gelijk sta ik op en met kleine stappen loop ik naar achteren. Een kleine lichtstraal komt de kelder in en ik knipper verward met mijn ogen. Het luik wordt opengetrokken door iemand.
Nee, dat kan niet. Op mijn hoede loop ik richting het licht. Ja, het luik is open! Ik loop het trappetje op en stap uit het luik. Ongelovig kijk rond. Niemand te zien. De bibliotheek is helemaal leeg. Wie maakte het luik dan open?
Ik loop nog wat rond in de bibliotheek, hopend om mijn redder te vinden. Maar helaas zie ik niemand en met een zucht loop ik de bieb uit. De wijzers van de zwarte klok buiten geven aan dat het vier uur is geweest, wat betekent dat de school allang uit is. Ik zat daar dus sowieso een halve dag, of misschien wel langer.
Langzaam loop ik het schoolterrein af. Ik besluit om - weer - naar het park te gaan. Want waar zou ik anders heen moeten?
Het grint kraakt onder mijn schoenen en ik laat mezelf neerploffen op het bankje. Stiekem hoop ik dat Harry ook komt. Maar die kans is erg klein, dus ik zet snel die gedachte uit mijn hoofd. Ik haal een hand door mijn bruine, krullende haar. Een plotselinge stem laat mij opschrikken. 'Hey, ben jij soms Varyn?'