PART TWO

Mijn ouders kwamen, en waren niet echt blij toen ze me drijfnat zagen staan.
Ik had proberen uit te leggen dat Anke niet thuis was, dus dat ik er niets aan kon toen, maar je kent ouders.
Nooit vertrouwen ze je of geloven ze je op je woord.
Alsof je al niet je hele leven bij hen woont, maar net nog een week.
En iedere week opnieuw een nieuwe week.
Maar als jij dan iets verkeerd doet, ja, dan weten ze het wel, en kunnen ze er een maand over doordrammen.
Ik wist dat dit zou komen, een namiddag spenderen in een saai museum was niet pijnlijk genoeg, nee.
Ik zou hier nog wekenlang over horen.
Net nu ik wezenloos naar een schilderij staarde, diep in gedachten over dat deze geweldige dag al genoeg verpest was, en niet nog meer verziekt kon worden door mijn fantastische familieleden,
kwam mijn broer met zijn nieuwe vriendin naast me staan.
Mijn broer is 3 jaar ouder dan mij en heeft geen greintje respect voor iets dat nog maar vrouwelijke vormen bezit..
En toch krijgt hij ze, telkenskeer.
"Dit is Talita." Zei hij.
"Talita, wat vind je van mn zusje?"
Het meisje keek langs mijn broer naar me en scande me haast van top tot teen.
Ze snoof afkeurend.
"Jij hebt toch meer smaak." Antwoordde ze mijn broer.
"ooh, straks jij en ik.." Zei mijn broer terwijl hij Talita ruw volop op de mond kuste.
Ik walgde en ging verderop staan, zo ver mogelijk van mijn broer verwijderd en dicht genoeg in het gezichtsveld van mijn ouders om ze geen rede tot zorgen maken te geven.
Hier bestudeerde ik een ander schilderij, hangend tussen twee oude kandelaars.
Ik merkte de redelijk zachte techniek op die gebruikt was om het portret van een meisje van ongeveer mijn leeftijd te schilderen.
Ze had donkerbruine haren, lichtjes naar de donkere kant.
Haar gezicht was allesbehalve spits, maar haar lippen waaren daarentegen scherp afgelijnd, in contrast met haar gezicht.
Ze was wel mooi, anders.
Op het naamplaatje stond 'princess Fenilicia from Doncaster - Her real name was Fenilicia Chirray but because she ran away and hid herself from her parents for many years in the streets of Doncaster with her lover, people call her Fenilicia from Doncaster. Daughter of Irriis Glovers and Marceus Chirray, king and queen of a tiny island called Nandowa located near the United Kingdom. They ruled from 1934 until 1956, the year they both got killed by Fenilicia's still unknown lover.'
Met weinig moeite kon ik verstaan wat er stond.
Ik vond het maar een naar verhaal, het gaf me de kriebels.
Of was dit mijn gsm die me liet weten dat ik een sms toegekregen had?
Ik nam mijn gsm en opende de sms.
'Hey, raad eens wie? (;'
Ik antwoordde met..
'Hmm, ik heb totaal geen idee, Nico.'
'Fout! '
'Is dit niet Nico?'
'Nee, dit is Nicolas.'
Ik grinnikte en merkte de aanwezigheid van een museumopzichter achter mij.
"Gsm's zijn hier niet toegelaten, sorry juffrouw."
"Wist ik niet, ik zal hem wegstoppen." Zei ik alsof ik het echt niet wist en bij het binnengaan het bord met 'GEEN GSM'S TOEGESTAAN' niet had opgemerkt.
Ik hoopte zo dat ik snel naar huis mocht, ik haatte het hier.
Na nog enkele schilderijen en raar gevormde beeldhouwwerken (zoals 3 gestreepte bollen naast elkaar, met als titel 'duck') van dichtbij te bestuderen, besloten mijn ouders om eindelijk naar huis te gaan.
In de auto werd ik naast mijn broer en Talita gezet. Ik kon nog net verhinderen dat ik ertussenin geplaatst ging worden, door te zeggen dat ik me niet goed voelde en liefst aan het raam zat om naar buiten te kijken.
Dat laatste was natuurlijk waar, dan kon je rustig denken over alles wat er gebeurd was en nog zou moeten gebeuren. Het was lente, het regende en begon al te schemeren, kreeg je al meteen die relaxte sombere sfeer.
Ik negeerde mijn ouders, mijn broer en Talita de hele rit naar huis en was dan ook dolgelukkig als we eindelijk aankwamen.
Moe van me de hele dag dood te ‘amuseren’, rende ik naar boven, mijn kamer in.
Ik kleedde me om en trok mijn pyjama aan, ging nog even naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en keerde dan terug.
Ik ging op bed liggen en trok het deken helemaal over me heen.
Het warme gevoel van mijn dekbed zorgde ervoor dat ik mijn ogen dichtdeed en zonder problemen wegdroomde.
Het laatste zinnetje dat ik me nog herinner was; “It’s like that, you really got me going so crazy.. It’s like this, wish you and me could be together…”