The Clock is Ticking | 020 |

Alana Valentio POV

Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Ik herkende mezelf zo. Een tekening van mijn gezicht. Zoals ik eruit zag toen ik nog altijd netjes en beleefd was. Ik zag er nu misschien wel anders uit – niet meer zo schoon, mijn haar warrig, ongekamd en een beetje krullend – maar het was duidelijk te zien dat ík het meisje op die tekening was. En dat zagen de mensen van het dorp waarschijnlijk ook. Ik wist niet hoe snel ik terug op het schip moest komen. Het weer verslechterde en het stormde bijna. Maar op het schip stond me echter nog een verassing te wachten.

Een drukte van jewelste. De Lost Boys, de jongens van Peter Pan. Wendy, Red-Handed Jill. De loopplank, die verschrikkelijke herinneringen naar boven riepen, was uitgeschoven, en de kinderen werden erbij gezet. Ze sputterden tegen, maar net zoals bij mijn executie had dat geen enkel nut. En dan was daar Hook nog, gemeen lachend, en alle vrolijkheid van de afgelopen dag was verdwenen, en de lieve blik in zijn ogen had weer plaatsgemaakt voor zijn eeuwige kille glans. Ik herkende hem bijna niet meer terug. Het was ook mijn eigen schuld, ik was teveel gehecht aan hem geraakt, aan zijn vrolijke kant. Ik maar denken dat hij van me hield. Maar ik was waarschijnlijk gewoon een middel om de tijd te doden, zodat hij daarna weer verder kon gaan met het vermoorden van Peter Pan. Peter Pan die, nu ik verder keek, nergens te zien was. Had hij hem al vermoord? Grijnsde hij daarom zo kwaadaardig? Of was dit weer een val om Pan de dood in te lokken, dat vast en zeker opnieuw zou mislukken? Het werd steeds donkerder, de duistere wolken schoven voor de zon, het onweerde, de golven kwamen hoog. Het begon zelfs te sneeuwen. ‘Bemanning, hoeden af!’ riep Hook boven het vrolijke geschreeuw van zijn piraten uit. ‘Een moment stilte voor onze gevallen vijand, Peter Pan…’ Op het gegil en gehuil van de kinderen na, was het compleet stil. Ik greep mijn kans, stormde naar hem toe en sloeg Hook in zijn gezicht. ‘Jij!’ riep ik woedend, toen hij me verbaasd en geschokt aankeek. Bemanningsleden kwamen van alle kanten en ik voelde hoe ik vast werd gegrepen, maar Hook gebaarde dat ze me los konden laten. Ik deed me de grootste moeite om mijn tranen binnen te houden terwijl ik sprak. ‘Al die tijd had je maar één ding aan je hoofd; het vermoorden van Peter Pan. En ik dacht nog wel dat je veranderd was. Dat je na gisteren anders was gaan denken. Na die belofte! Maar blijkbaar had ik het mis… Je bent nog net zo zelfzuchtig en egoïstisch als voorheen!’ Ik stopte even en probeerde helder na te denken. ‘Val toch dood!’ Die laatste woorden bleven in de lucht hangen, en de stilte en spanning was om te snijden. Niemand zei iets, niemand reageerde. Totdat Hook zijn hand hief, en die hard tegen mijn gezicht aan liet komen.