The Clock is Ticking | 017 |

Terwijl ik langzaam in slaapt viel in de warme zon, voelde ik zijn hand over mijn rug strelen. Mijn hoofd rustte op zijn ontblootte borst en langzaam droogden we op. Ik zuchtte en sloot mijn ogen om het licht van de zon buiten te sluiten. Mijn oogleden werden steeds zwaarder, maar net voordat ik wegzakte in mijn slaap, ging James overeind zitten, waardoor mijn hoofd van zijn borst af gleed. ‘Hé!’ zei ik verontwaardigd, en hij grijnsde. Ik streek mijn haar uit mijn gezicht en keek hoe hij zich aankleedde. ‘Het begint te schemeren. Ik denk dat we ons eens moeten aankleden,’ zei hij, terwijl hij zijn blouse over zijn hoofd trok. Teleurgesteld volgde ik zijn voorbeeld en deed mijn eigen kleren aan. Daarna liet ik me uitgeput in het gras vallen. Hij bleef even staan, met zijn hoofd schuin, en trok me daarna overeind. ‘Nee, ik wil niet, laat me nou-‘ sputterde ik tegen. Uiteindelijk sjokte ik maar achter hem aan, en ik verwachtte dat hij me door het bos terug naar het schip zou leiden, maar in plaats daarvan trok hij me mee naar een dikke boom. Hij gooide zijn zwaard neer in het gras, en nam plaats tegen de boomstam. Even bleef ik staan om naar hem te kijken en me af te vragen waar die gemene man van gisteren heen was. Met zijn hand klopte hij op het gras, als teken dat ik naast hem moest komen zitten. Toen ik op het gras naast hem zat, keek ik naar hem vanuit mijn ooghoeken, maar toen ik zag dat hij mij ook bekeek, draaide ik mijn hoofd snel weg. Ik voelde zijn arm om mijn middel krullen, en ik werd tegen hem aan getrokken. In de schaduw van de boom voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan, maar ik deed me ook geen moeite om het tegen te houden. Dus terwijl James’ arm om mij heen lag, en mijn hoofd tegen zijn schouder rustte, viel ik in slaap.

‘’I didn’t mean to fall in love, but I did. Now I can only hope you did too. I believe in this fairy tale.’’

Het geschommel van het schip was datgene wat me weer wakker maakte. Ik was nog steeds moe, maar gelukkig niet meer zo uitgeput als eerst. Langzaam begon ik me te realiseren dat ik op James’ bed lag. En hijzelf lag op de bank. Waarom? Had hij me vanuit dat grasveld naar hier gedragen? Dat zou echt gestoord zijn. Ik stond op en knielde neer naast de bank. Hoe stom het ook klonk, hij zag er ergens wel schattig uit als hij sliep. Geen frons meer, geen kwade blikken. Precies zoals ik me hem herinnerde zoals hij gisteren was. Ik zag zo weer voor me hoe hij vrolijk met me zwom, hoe we lachten en lol hadden. De gelukkige Hook.

‘’I didn’t give it to you on purpose, can’t figure out how you stole my heart. Maybe because we spent so much time?’’