13. Lies can destroy

De vogels fluiten en de zon brandt heerlijk op mijn gezicht. "Goedemorgen." Ik zet me recht tegen de bedleuning en kijk vrolijk in het rond, maar niemand kan mijn optimisme opmerken want er is niemand meer. Ik kijk op mijn uurwerk en schrik me rot wanneer ik zie dat ik al een kwartier te laat ben voor het ontbijt. "Shit." Ik snel uit bed en neem vlug mijn blauwe kleedje met ballerina's uit mijn hutkoffer. Even snel een borstel door mijn haar en een zijdelingse vlecht maken die over mijn schouder ligt en ik ben klaar om naar beneden te gaan. Ik loop snel van trap naar trap en hoop dat ze niet plots de verkeerde kant op gaan. "Dawn, daar ben je!" Loena komt geamuseerd naar me toe gelopen wanneer ik de laatste trap naar de hal betreed. “Ik denk dat je nog zal verschieten straks.” “Hoe dat zo?” Ze grinnikt en neemt mijn linkerhand beet om me nog wat sneller te doen lopen. Loena glimlacht nog even naar me en loopt dan naar haar afdeling; Ravenklauw. “Goedemorgen.” Ik kijk nog steeds vrolijk, maar die blik verandert in enkele seconden wanneer ik Ron zijn antwoord hoor. “Voor jou en Draco misschien, maar voor de Griffoendors niet echt. Vuile verraadster!” “Wat zeg je daar?! Hoe bedoel je?” Nu neemt Harry het van Ron over en ook hij blijft niet echt beleefd om me het nieuws mee te delen. “Draco heeft het pas aan iedere afdeling verteld; dat hij met je gevrijd heeft en je in zijn bed heeft weten te krijgen. Mijn gevoel van deze morgen verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik loop zonder iets te verbergen richting Draco. “Zo zit dat meneer?” vraag ik hem verwoed terwijl ik op zijn schouder tik. Korzel en Kwast zitten de hele tijd te lachen en ook de rest van Zwadderich begint mee te doen. “De sorteerhoed had je toch beter bij ons gestopt zo te zien.” “Evie, hou je kop.” “Wat heb je daar op te zeggen Draco?” “Dat je goed was?!” Ik trek hem aan de kraag van zijn witte, gladgestreken hemd recht en geef hem een slag met mijn vlakke hand in zijn gezicht. “Zo hoort het!” hoor ik een tot nog toe onbekende stem roepen. Ik draai me om en zie Carlo - gekend van het wk zwerkbal - rechtstaan aan zijn afdelingstafel. “Draco Malfidus, je denkt toch niet dat ik me door zo’n roddel laat doen!” Ik ga rechtstaan op zijn plaats aan de tafel van Zwadderich en begin tegen de hele zaal te praten, inclusief de leerkrachten die me met grote ogen aanstaren. “Mensen, ik heb dus zeker NIET met Draco gevrijd en hij me al zeker NIET in zijn bed gekregen! In geen honderd jaar zal hem dat lukken. Wees daar maar zeker van!” Ik spring van de bank af, geef Draco nog een trap tegen zijn been en loop dan met opgegeven hoofd de grote zaal uit. Weer - net zoals in het binnenkomen - zijn alle ogen op mij gericht, maar nu niet van afgunst en haat, maar vol enthousiasme en trots. Iedereen, maar dan ook iedereen die in de grote zaal was begon te klappen en me toe te juichen. Zonder omkijken, loop ik gewoon door, hopend dat diegene die ik lief heb, hun excuses komen aanbieden.

Verdwaasd van het net gebeurde voorval, speel ik wat met de rietstengels die boven de oever van meer uitsteken. Het gras kriebelt onder mijn billen en waait zachtjes heen en weer door het lichte briesje dat nu ook met mijn haren speelt. “Dawn, het spijt ons.” De stem van Hermelien laat een rilling van aan mijn haargrens tot mijn onderrug lopen. Meer door het feit dat ik ze niet had horen aakomen dan door de kilte en het spijt die er in lag. Ik draai mijn hoofd een kwartslag naar links en zie Hermelien, Ron, Harry en Ginny met een verontschuldigende blik staan. “Ik snap het wel.” zeg ik, nog niet volledig overtuigd en verder spelend met de rietstengel tussen mijn vingers. Ginny komt naast me zitten en legt haar arm over mijn schouders. “Het was een typische streek van Draco en we hadden er niet mogen intrappen. Het spijt ons echt.” Ik krijg toch een strakke glimlach over mijn lippen geforceerd en sla dan mijn ene arm rond haar middel. “Dank je.” Ook nu komen Ron, Hermelien en Harry er bij zitten, zodat we in een kring geplaatst zijn. Na een kwartier of een halfuur keren we terug naar het kasteel om onze eerste les van de dag bij te wonen.

Kruidenkunde was hatelijk saai en Marcel was flauwgevallen door het schelle geluid dat de Mandragora produceerde. Op weg naar de Noordertoren beseffen we plots dat Hermelien niet meer mee is, maar toch blijven we doorlopen want Yiva en Evie komen achter ons aan. Twee personen die we even niet hoeven te zien, na hun ontwijkende dagen. “Dawn! Doe toch niet zo, het was niet onze bedoeling en dat weet jij ook.” Ik draai met mijn ogen en loop dan een klein beetje sneller om rapper weg te komen. “Yiva toch. Wil je nog steeds overeen komen met die losers. Blijf toch bij ons en laat hen alleen.” Patty Park en haar nieuwe vriendin Amy Brend komen met grote passen naar Yiva en Evie toegelopen. En ook Draco, Korzel en Kwast behoren tot het irritante groepje. “Wel, wel wel.” Draco slaat zijn arm om Amy haar schouders en staart me dan met zijn grijze ogen aan - die donkerder zijn dan anders.