~Hoofdstuk 9~

De volgende dag ging voorbij zonder dat er veel gebeurde. Ik bestudeerde alle tributen en aan het eind van de dag nam ik dat met Jason en Melinde door. Natuurlijk heb ik ze niets over mijn gesprek met Zokady verteld, zij hebben wel andere dingen aan hun hoofd. Nadat Zokady had ingestemd om de luchtschepen te gaan bekijken, had ik gelijk een afspraak met hem gemaakt. Helaas kan dat pas wanneer de Spelen al zijn begonnen. Ook Chad was blij en hij vertelde meteen waar ik op moet gaan letten als ik daar ben. En nu alles goed gaat, kan ik me concentreren op het helpen van mijn tributen.
Vandaag is de laatste trainingsdag, wat betekend dat de tributen nu ook cijfers krijgen. Ik zit een beetje televisie te kijken in ons onderkomen. Jason en Melinde zijn nu ieder apart aan het trainen en bedenken wat ze gaan doen voor de jury. Ik schat dat ze over een uurtje terug zijn, dus heb ik nog even tijd voor mijzelf. Ik schenk nog wat drinken in en kijk verder naar een of ander vaag Capitool programma over hoe je jezelf mooi kunt maken. Echt gestoord wat die lui wel niet bedenken. Ze prikken met naalden in je lijf om daar een goedje in te spuiten waardoor je huid paars wordt! Wie wil er nou een paarse huid? Blijkbaar best wel veel mensen, want overal waar je kijkt zie je gekleurde mensen lopen. De wereld is doorgedraaid, echt waar!
Terwijl ik mij zo te zit verbazen over wat mensen wel niet doen om er 'mooi' uit te zien, hoor ik de liftdeur opengaan. Ik draai me om en zie mijn leerlingen uit de lift komen. Ze zien er moe uit, wat goed is, want anders zouden ze niet goed genoeg getraind hebben. 'Hallo! Waarom zien jullie er zo afgemat uit? Ik kan me niet voorstellen dat jullie zo veel gedaan hebben.' Met een big smile op mijn gezicht kijk ik hen aan. Oe, als blikken konden doden... Zonder mij te antwoorden lopen ze verder naar de tafel, waar het eten al klaarstaat en gaan zitten. Ik schuif bij hen aan en pak een muffin. Ja, ik ben verslaafd aan muffins en nee, het is geen normale lunch.
Ik besluit om een goede mentor te zijn en hen te vragen of ze al weten wat ze gaan doen vanmiddag. 'Ik ga de jury verpletteren met mijn schattigheid,' antwoord Melinde terwijl ze grote hondenogen opzet. Jason en ik schieten tegelijk in de lach. 'Als je dat doet, krijg je zeker een tien! En jij Jason, ga jij de jury ook verpletteren met je schattigheid? Als je dat van plan was, denk ik niet dat het gaat lukken!' Jason doet net alsof hij de laatste opmerking niet heeft gehoord en gaat ongestoord verder terwijl Melinde zit te giechelen. 'Nee, ik ga een beetje met een bijl zwaaien en met wat geluk glipt hij uit mijn handen en verliest een van de juryleden zijn hoofd.'
Toen was het stil. Zou Jason dat echt gaan doen? Hij kijkt wel serieus, maar dat slaat echt nergens op! 'Jason, dat meen je toch niet serieus? Dat heeft totaal geen nut. Je moet het Capitool niet uidagen, vooral niet als je er niets mee op schiet en het niet doordacht is.' 'Oké, sorry, dat had ik niet moeten zeggen. En maak je geen zorgen, ik zal het niet doen, hoe graag ik het ook wil.' Ik hoop maar dat hij dat inderdaad niet gaat doen, maar ik zal hem maar moeten vertrouwen. Ik denk wel dat het goed komt vanmiddag. Ze weten wat ze wel en niet moeten doen en zo belangrijk is dat cijfer nou ook weer niet. Ik bedoel, ik kreeg een zes en toch heb ik de Hongerspelen gewonnen.
'Even iets anders, wat zijn jullie van plan om vanavond bij de interviews te doen? Maak je maar geen zorgen om de kleding, want die ontwerpt ondergetekende.' Melinde schiet in de lach. 'Geen zorgen maken? Als jij ze maakt moeten we dat juist wel doen!' Ik geef haar een vuile blik, maar moet dan ook lachen. 'Oké, Melinde blijft dus haar irritante zelf!' Nu is het haar beurt om mij een vuile blik te geven, terwijl Jason en ik de slappe lach krijgen. En zo gaat het de hele tijd door. Jason besluit om spontaan te doen bij de interviews en niet iets te gaan bedenken. Dat lijkt mij ook het beste. Gelukkig hebben Zokady en ik de kleding eergisteren afgekregen, dus daar hoef ik me ook geen zorgen meer over te maken.
Na het eten gaan Jason en Melinde naar het trainingscentrum om daar te wachten tot ze de jury mogen overtuigen van hun kunsten. Verder kan ik niet veel meer doen, en dat doe ik dus ook niet. Eindelijk, na ongelooflijk veel secondes, komen Melinde en Jason weer. Nog voor ze uit de lift kunnen stappen vraag ik al hoe het ging. 'Volgens mij ging het wel redelijk, maar ik denk dat we de cijfers maar gewoon moeten afwachten.' En Jason heeft gelijk. Dus gaan we voor de televisie zitten afwachten. Eindelijk, na nog meer secondes, kondigt Sedrec aan dat de cijfers bekend worden gemaakt. En dat doen ze op volgorde van de Districten. Natuurlijk krijgen de beroeps hele hoge cijfers, en de rest wat minder.
Nadat ze eindelijk bij ons District zijn aangekomen, krijgt Melinde haar cijfer te zien. Het is een zes. Ze lijkt teleurgesteld. 'Melinde, een zes is niet zo erg. Daarmee kun je ook de Hongerspelen winnen.' Ze kijkt me vol ongeloof aan. 'Ja, vast.' Bijna schiet ik in de lach. Zij weten natuurlijk niet dat ik de Hongerspelen heb gewonnen met een zes. 'Ja, wat voor cijfer dacht je dan dat ik had. Precies hetzelfde als jou.' Voor ze kan antwoorden, wordt het cijfer van Jason bekend gemaakt. Het is een acht! 'Wow, Jason! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen.' Vol ongeloof kijken we naar zijn cijfer. Dan barst het feest los. Dit worden mooie Hongerspelen!