Fourty-two.

Als we zijn uitgegeten en ons hebben klaargemaakt lopen we naar beneden naar de bus, waar de andere jongens ook al staan te wachten. “Hey guys!” groeten we ze vrolijk, en ze groeten allemaal vrolijk terug. Alleen Louis is stil. We stappen in de bus en ik neem plaats naast Louis, zoals altijd. Hij zwijgt en staar uit het raam. Ik leg mijn hand op zijn been en fluister: “Lou, there is more than beiing afraid of losing me, isn’t it?” Ik probeer zijn blik te vangen. Hij kijkt me aan en knikt langzaam. “It’s just... I miss our moments...” brengt hij voorzichtig uit. Een beetje overrompeld knik ik begrijpend. “I understand...” weet ik te zeggen. “Can’t we just still... you know?” hij speelt zenuwachtig met zijn vingers. Ik schud mijn hoofd. “No, I’m sorry Lou, but that’s like cheating...” zeg ik zacht. “Just friends with benefits, no love!” zegt hij wanhopig. “I… I don’t know…” ik weet het ook echt niet meer. Ik bedoel, het was fijn met Louis, maar het was gewoon zodat we allebei aan onze trekken zouden komen. En nu heb ik Niall. Ik kan toch niet...? “He doesn’t needs to know...” fluisterd Louis zacht in een laatste poging mij over te halen. Ik zwicht voor zijn wanhopige stem. “O-okay...” zeg ik voorzichtig. “But we’re going to find you a girlfriend, and after that we stop, okay?” vraag ik dan. Hij knikt vrolijk. Blij als een kind die eindelijk zijn zin had gekregen. Mijn blik valt op de Ierse hunk die voorin de bus zit. Hij staart naar zijn mobiel en scrolt wat heen en weer. Zijn warrige blonde haren schitteren in het zonlicht als nooit te voren. Hij draagt een outfit die hem geweldig staat, en waarin zijn practige lichaam goed uitkomt. Ik merk dat mijn gedachten afdwalen en stop mijn oortjes in om verder te zwijmelen tijdens de busrit. Toch ben ik wel zenuwachtig, want we zouden het vanavond aan de fans gaan vertellen tijdens het concert...