Part 39

De laatste voorbereidingen van de voorstelling! *iedereen weer om de stress*
'Melany, waar is mijn lipstick?! Geef hem terug, jij had hem als laatste!' roept Rosalinde door de kleedkamer. Ze was mijn leuke stiefzusje, samen met Charissa. Ik zucht en sta op. 'Ik kijk even bij de jongens.' meldt ik even bij Charissa, die me daarna chagerijnig aankijkt. Wat is haar probleem? Ik dacht dat Harry zijn excuses had aangeboden? Nouja, dan mep ik hem er wel uit. Ik open de deur en sluip naar buiten, sinds Pure en Rose niet echt mogen weten dat ik de hele tijd aan het rond lopen ben, terwijl ik me moet omkleden en opmaken. Maar dat kan zo ook wel. En dan bedoel ik tien minuten voordat ik op moet, en dat zit iedereen in de stress door mij. Ja, dat is normaal geworden. Ik klop op Jake's deur en loop naar binnen. 'Hé, hoe zit je pakkie? Oh,' teleurgestelt kijk ik de kamer rond. Hij is leeg. Maar dan niet veel later voel ik twee armen om me heen. Ik draai mijn hoofd en een verrassend teleurgesteld gevoel stroomt door me heen. 'Zocht je me?' vraagt Jake lachend. 'Eh, ja.' zeg ik. Ik duw hem van me af en bekijk hem in zijn muizenpakje. 'Cute.' zeg ik met moeite, ik probeer mijn lach in te houden. Het ziet er niet uit! 'Oke, wees eerlijk! Het ziet er verschrikkelijk uit!' Dan barst ik in lachen uit. 'Haahaa-sorry! Die snorharen en staart staan je echt super goed!' hij zucht hopeloos. 'Moet jij je niet omkleden?' Ik haal nonchalant mijn schouders op. 'Straks.' We gaan even zitten in de kleedkamer. 'Dus, je gaat wel erg veel met Harry om de laatste tijd.' mompelt Jake opeens. 'Wat?' vraag ik verbaasd. Hij kijkt me licht geirriteerd aan. 'Harry, alsof jullie opeens beste vriendjes zijn.' Een licht arogantie in zijn stem laat zien dat hij jaloers is. Tenminste dat vermoed ik. 'Wat is daar mis mee?' vraag ik, met mijn wenkbrauwen hoog opgetrokken. 'Wat nou als hij je weer wat aan doet?' roep Jake dan uit. 'Hij zou me mooit pijn doen!' ik was aant het schreeuwen zonder dat ik het door had. Waarom neem ik het nou weer voor Harry op. 'Hoe weet je dat nou? Hij heeft het al eens eerder geprobeerd!' 'Je snapt het niet.' zeg ik zacht. Het klonk misschien gebroken, maar dat was ik totaal niet. Ik had het ergens al aan zien komen. Al toen Jake Harry dreigde in elkaar te rammen op de training. Maar ik had niet verwacht dat Jake degene zou zijn waar ik boos op zou worden. Ik dacht altijd dat ik van Jake zou houden, maar die liefde kwam ergens anders vandaan. Niet van Jake. In het park die ene avond, Jake wist wat er zou gaan gebeuren. Hij wist op welke manier Harry naar me keek. Ik was degene die blind was die avond. Zonder het door te hebben, ben ik om hem gaan geven.
'Ik snap het heel goed.' fluistert Jake haast onverstaanbaar. 'Je probeerde het te verbergen, je dacht dat je van mij kon houden, zodat je je geen zorgen hoefde te maken om hém. Je dacht dat hij je wel met rust zou laten, maar je hoopte dat hij telkens weer bij je zou komen.' Hoe erg zijn woorden me ook pijn deden, ze klopten allemaal.