Chapter 17

“Ik laat onze kamer wel zien.” Zei Danny terwijl we de oprit van het huis opreden. Ik pakte mijn spullen, ik had niet veel bij maar het was genoeg voor een tijdje. Danny en ik sliepen op een zolderkamertje die best groot was. De trap op weg naar de zolder kraakte verschrikkelijk, maar dat was niet erg. Ik was echt heel erg blij dat ik hier mocht wonen, wel tijdelijk natuurlijk. Ik zou hun laten merken dat ik hun dankbaar was en iets terug doen voor hun. Wat wist ik nog niet. Het zolderkamertje was gezellig ingericht. Het was groot genoeg voor 2 mensen. Rechts in de hoek stond een groot 2 persoons bed. “Je mag bij mij in bed slapen, maar ik begrijp het als je het niet wilt dan pakken we er gewoon nog een bed bij.” Danny wees naar de plek naast het bed, het was groot genoeg om er nog een bed bij te zetten. Ik schudde mijn hoofd. “Mij maakt het ook niet uit. “ Danny gaf een kleine glimlach en liet zich op bed ploffen. Hij klopte zachtjes naast zichzelf neer, dat zag ik als een uitnodiging om er naast te komen zitten. “Mooie kamer.” Het bed voelde zacht, het was echt zo’n matras waar je helemaal inzakte, heerlijk comfortabel. “Vond ik ook, ik heb wel de meubels beetje mee uitgezocht en de muren zelf geverfd.” Er waren 2 zwarte muren en 2 rode muren. Ik had ook altijd graag rode en zwarte muren gewild maar ik mocht het niet, het zou te ‘donker’ worden in mijn kamer. Nou en? Ik vond van niet het was toch mijn kamer, dan zou ik toch ook zelf mogen weten wat ik er mee deed. Er stond in de kamer ook een bureau die een hele muur bedekte. Voor het bed stond een kasje met daarop een tv. Ik kon me hier wel thuis voelen, zeker met Danny bij me. Danny legde zijn hand op mijn been. Zijn hand voelde warm, de warmte van zijn hand trok verder in mijn been. Hij begon zachtjes te strelen het begon te voelen alsof mijn been in brand stond, kleine trillingen gingen door mijn lichaam met een warm gevoel in mijn buik. Ik keek in zijn ogen, prachtige ogen. Ik liet mijn ogen nog vluchtig over zijn lichaam heen glijden. Hij glimlachte heel even waardoor hij zijn witte tanden liet zien. Hij had een glimlach die je helemaal week kon maken. Een blik van hem en het voelde geweldig, maar tegenlijker tijd ook eng. Wat zou hij op dat moment van mij denken? Wat vond hij eigenlijk van mij? Een angstig gevoel kwam naar boven, straks vond hij me lelijk of stom? Ik wist wel wat ik van die jongen vond, hij was geweldig! het blije gevoel in mijn buik ging maar niet weg. En iedere keer als hij me aankeek met zijn perfecte ogen werd ik week. Was ik verliefd aan het worden?