0.3

Madeline Stuarts

Ik staar vol ongeloof naar het scherm als mijn moeder naar binnen komt. 'Ooh! Ooh! Kijk! Kijk! Dat is Esmée haar zoon! Kijk!'kirde ze blij. Ik knikte, keek zijn optreden af -alleen om mijn moeder niet teleur te stellen- en liep naar boven. de hele tijd stond mijn mond open, mijn moeder dacht vanwege het feit dat hij echt ontzettend goed was, dus liet ik haar dat denken. Ik zat op mijn bed met het besef dat die jongen die daar zo stond te zingen en te doen, die jongen die mijn leven heeft gered, die jongen die me belde voor advies voor een liedje, die jongen heeft gewoon helemaal niks gezegd! Geen bedankt geeist, helemaal niks! Alsof hij het dagelijks doet, meisjes redden van zichzelf. Het is gewoon een klusje dat hij even moest klaren! Opeens maakte de verbaasheid plaats voor woede. Woedend -duhh- gooide ik mezelf op bed en schreeuwde in mijn kussen. Mijn moeder kwam naar boven om te zeggen dat Reece door was, maar toen ze mijn gezicht zag werdt ze bezorgd en kwam naast me zitten. 'Wat is er?'vroeg ze. Zou ik het haar zeggen? 'Ik ken hem..'zei ik. Ik besloot dus om te liegen. 'Hij kwam aan de deur om iets te vragen voor zijn moeder en zei..en zei..'stotterde ik. 'En zei..En zei wat?'vroeg mijn moeder, die steeds bezorgder werd. 'Hij zei dat hij verliefd op me was. Ik smeet de deur dicht in zijn gezicht omdat ik niks wist te zeggen. Daarna kwam hij weer en zei ik sorry'zei ik. Ik stopte mijn gezicht even in mijn kussen en fakete hele luiden snikken. Gewoon om het geloofwaardiger te maken. 'Dat is toch niet zo erg?'vroeg mijn moeder. 'Jawel, hij leek zo gebroken!'riep ik naar haar. 'Ik denk dat hij daar wel overheen is hoor, lieverd'zei ze geruststellend. 'Hoe kom je daar nou bij? Je hebt het niet gezien!'riep ik weer terug. 'Hij, ehm,'zei ze. 'Hij heeft een vriendin'zei ze en ze keek naar de grond. Mijn ogen werden groot en ik vroeg hoe ze dat wist. 'Nou, na zijn optreden, toen jij al weg was gelopen, had hij een van die meisjes achter het hek, ehm, gezoend, en hij wist haar naam en deed het vaker volgens hem'zei ze voorzichtig. Ik stopte mijn gezicht in mijn kussen en fakete weer alle geluiden die ik uit mijn mond liet komen. 'Ik zou weer naar beneden gaan, dan heb je even rust'zei mijn moeder en liep weer naar beneden. Toen ik haar de deur achter zich dicht hoorde doen, pakte de telefoon en ging opzoek naar zijn nummer. De telefoon ging over maar er nam niemand op. Toen bedacht ik me dat hij vast nog in die show gedoe zou kunnen zitten. Ik liep naar beneden, pakte mijn tas, liep weer naar boven en sloeg mijn wiskunde boeken open. Als ik dan toch iets moet gaan doen, dan maar iets nuttigs.