Kus?

Ik had een tijdje naast Rory stilgezeten. Ik kon horen dat er niemand in de keuken was. Schreeuwen had geen zin. We zullen gewoon nog wel een tijdje opgezeten zitten. Ik had mijn benen opgetrokken en mijn handen eromheen geslagen. Mijn hoofd had ik schuin op mijn knieën gelegd, zodat ik naar de jongen naast me kon kijken. Ook hij had stil gezeten, hij staart al de hele tijd naar de grond. Zijn ogen waren gesloten. Ik had toe gekeken hoe een omgewende, rare blauwe plek op zijn wang tevoorschijn gekomen was. Toch straalde er een brede glimlach op mijn gezicht, niet dat die zo goed zichtbaar was, zo in het donker. Maar toch. Ik moet toe geven dat ik het helemaal niet erg vond hierzo bij Rory te zitten. Zo erg was het niet. We zaten in de voorraad kast, niet in de grote vriezer, en daarbij... Rory. Alleen als hij nou wat meer praatte, of op z'n minst mijn kant opkeek.
We bleven zitten, stilletjes op de grond. Het vage licht van het lampje dat aangaf waar de nooduitgang was knipperde af en toe. Maar verder gebeurde er niks. We hoorden voetstappen op de gang tijdens de les wisselingen, het moest inmiddels bijna pauze zijn. Hoewel ik besefte dat het we niet meer al te lang opgesloten zouden zitten, iemand moet toch een keer neer de keuken komen voor het bereiden van de maaltijden die tijdens de pauze gegeten worden, voelde het verstrijken van de tijd ook als het weg slippen van mijn tijd met Rory. Had ik me alles ingebeeld?
Licht in de keuken werd aangeknipt. Het scheen onder de deur door, waardoor Rory eindelijk opkeek. In de keuken werd een radio aangezet, en de zachte muziek bereikte ook ons. Hoe lang hebben we hier gezeten? Twee uur? Voor het eerst kijkt Rory me aan. 'Volgens mij,' zei hij wat ongemakkelijk. Hij maakte zijn zin niet af, maar wees met een open hand naar de deur. Ik knikte. Aarzelend stonden we allebei op. 'Nog bedankt,' zei ik, zachter dan ik dacht. Mijn grijns was terug gevallen tot een aarzelende glimlach. 'Geen dank,' zei Rory, die zich ook niet helemaal op zijn gemak voelde. Hij liep voor me uit naar de deur, wankelend, had hij bij zijn val ook zijn been bezeert? Al had ik duizenden keren gevraagd of het met hem ging, de jongen had niks van zijn pijn laten merken.
Opeens leek het niet meer, alsof we gewoon samen het hok uit zouden lopen. In mijn gedachten vormden zich razendsnel scenario's, over hoe ik Rory aan het kwijtraken was. Al dan niet aan een ander meisje, Puck, een pestkop of gewoon een kans, die we niet samen konden grijpen. 'Rory, wacht,' ik keek naar hem op. Vastberaden stapte ik naar hem toe. Ik pakte zijn handen, zijn zachte handen vast, die net nog naar de deur gewezen hadden. 'Kom, heel even nog?' vroeg ik. Ik wachte niet op zijn antwoord, op mijn iets wat vreemde vraag. Mijn buik begon te kriebelen toen ik hem meetrok, weer terug het donkerste gedeelte van het voorraad hok in. Ik dirigeerde hem naar de stoel die eigenlijk door Puck was klaargezet, maar mij nu ook uitkwam. Kalm ging Rory zitten. Ik knielde neer voor zijn voeten. Nieuwsgierig leunde de jongen naar voren, iets waardoor ik me niet makkelijker voelde. Begreep hij echt niks van wat ik probeerde te vertellen. Hij moest wel, toch? Mijn handen had hij op zijn schoot gelegd, omsloten door zijn handen. De warmte deed mijn huid tintelen.'Rory, ik...' ik kon niet uit mijn woorden komen. Ik werd zenuwachtig, en had het gevoel dat ik heel erg begon te zweten. Ik wilde mijn handen van de schoot van de Ierse jongen trekken, maar hij hield ze stevig vast. Hij had door dat ik niet uit mijn woorden kon komen, dat ik niet wist welke woorden ik moest gebruiken om te zeggen wat ik wilde zeggen. 'Ga tegen me aan zitten, Lora,' fluisterde de jongen, zacht maar bevelend. Ik deed wat hij zei, en ging met mijn zij dicht tegen de benen van Rory aanzitten. Met mijn hoofd leunde ik tegen zijn knieën. Hij had mijn handen losgelaten, maar nu liet ik ze rustig op hun plek liggen. Rory gebruikte zijn ene vrije hand om over mijn haar te strijken. Zijn andere lag kalm over de leuning van de stoel. Het zal er ongetwijfeld uitgezien hebben, als een man die zijn kitten aan het aaien was. Maar ik wilde best een kitten zijn. Rory's kitten. Maar er was niemand die ons zag. We waren nog steeds in het voorraad hok. Helemaal alleen. En dit was de eerste keer dat ik het hok zag als een romantische locatie.
Plots stopte Rory met aaien. Ik draaide mijn hoofd, zodat ik naar hem kijken kon. Hij ging wat dieper in de stoel zitten. 'Kom,' commandeerde Rory weer, lief en ondeugend. Hij klopte met zijn handen op zijn schoot. Ik grijnsde. Voor mij hoefde hij dat geen twee keer te zeggen. Zelfverzekerder dan eerder stond ik op, en streek mijn kleren glad. Ik glimlachte, zelfs in het vage licht zag ik Rory's ogen twinkelen. Hij zag waar ik naar keek, en knipoogde. 'Ik dacht, dat dit nooit meer zou komen,' zuchtte de jongen blij. Heel even staarde ik hem aan, het gevoel ik mijn buik werd erger, en de snelle steekjes vormden nu heuse kriebels. Ik wilde, en ik kon niet meer wachten. Ik wil Rory. Toch nog verlegen ging ik bij hem op schoot zitten. Rory greep met zijn armen mijn middel vast. We bogen nog dichter naar elkaar toe, mijn voorhoofd raakte het zijne al. Voor ik het wist raakten onze lippen elkaar. Mijn hele lichaam sidderde even van geluk, toen Rory mij kuste.