Prologue

Scarlett Brown

‘Scarlett! Tafel 7, 3 cola!’, riep Oliver voor de 3e keer. Pas toen Oliver zijn arm om me heen sloeg werd ik wakker uit mijn dagdroom. ‘Wat scheelt er met je? Je staat al heel de dag futloos achter de bar, dat zijn we niet van jou gewend’, zei Oliver terwijl hij me verward aankeek. Er viel een stilte, aangezien ik hem maar half had gehoord. ‘Sorry, ik.. Ik weet het niet, het is mijn dag gewoon niet’, antwoordde ik uiteindelijk. ‘Oké, onze klanten worden ongeduldig. Zoals ik al zei: tafel 7, 3 cola’, herhaalde hij.

Oliver was mijn baas. Ik vond hem heel aardig. Ondertussen werkte ik al een jaar in ‘The Edison’ en dat deed ik heel graag. Het was een lounge en er kwamen vooral jongeren over de vloer. Vaak kom ik er zelf ook, op vrije dagen dan. Precies 6 maanden en 11 dagen geleden ontmoette ik hem. Iedere dag zag ik hem nog zitten op de plaats waar hij die avond zat. Ik mis hem. Ik weet zijn naam niet, ik weet niet wie hij was, maar ik mis hem. Hij had iets speciaals waardoor ik me tot hem aangetrokken voelde. Ik had al wat op.. Oké, misschien heel wat en daardoor vergat ik nummers uit te wisselen.

Ik herinnerde me nog steeds zijn stem toen hij me de weg vroeg naar het toilet. Hij was zo puur, zo zoet, ik kon er wel uren naar luisteren. Hij had me aangekeken met heldere, blauwe ogen en toen ik had geknipperd leken ze plots lichtgroen met een tikkeltje grijs. Ik herinnerde het me nog allemaal. Nog steeds hoopte ik dat hij zou terugkomen, na 6 maanden en 11 dagen.