8.3

POV Samira.
Terwijl ik me moeder recht aankeek sloeg me hart veel sneller te keer. Ik was zenuwachtig en had dit niet verwacht, normaal is ze nooit thuis en nu leek het alsof ze me gewoon aan het opwachten was."Eindelijk van plan om weer thuis te wonen?"Vroeg me moeder bot. "Denk je dat nou echt?"ging ik er tegenin. Ik zag dat ik dit niet had moeten doen want me moeder keek me nog bozer aan en het leek wel alsof haar ogen vuur spuwde. Terwijl ik Ibrahim zijn hand pakte ging hij beschermend voor me staan."Je blijft verwend he, nu laat je die loser ook nog is jou beschermen."Zei me moeder. Dat was de druppel die de emmer liet overlopen, ik was het zat, zat dat mijn zich zo moest gedragen tegenover Ibrahim en alsof het niet genoeg was ging ze er nog even flink overheen "Jij verdient zoveel beter dan iemand die alleen maar achter een bal aanrent, denk je nou echt dat hij je gelukkig maakt?!"spotte ze lachend eroverheen."Nu is het genoeg."Zei ik boos terwijl ik achter Ibrahim vandaan kwam. "Waar haal jij de lef vandaan om Ibrahim zo voor lul te zetten, hij is de ware voor mij en als jij dat niet accepteert is dat jou probleem, ik vertrek MET Ibrahim en niemand houd me tegen."zei ik boos terwijl ik Ibrahim mee trok en langs haar liep. Daar was mijn moeder het totaal niet mee eens en trok me terug aan me arm, ik rukte me los uit haar greep en sloeg haar daardoor perrongeluk."nu is het genoeg, als jij niet wil leren zorg ik er wel voor, je bent toch niet vergeten dat Ibrahim met een minderjarige gaat he."Zei me moeder vals. Even keek ik Ibrahim aan waarna de tranen in me ogen sprongen. "Hoe kan je mij dit aandoen, ben ik eindelijk gelukkig wil ik eindelijk ergens voor gaan, verpest jij het allemaal, ik haat jou zo he."Zei ik terwijl ik met Ibrahim weg liep op weg naar zijn huis.