Hoofdstuk 4

Thuis is mijn moeder druk in de weer met pannen en kleeding. Altijd als mijn moeder gestrest is gaat ze opruimen en schoonmaken. Ze kijkt me bezorgt aan. Ik weet waar ze aan denkt maar ik heb geen zin om er over te praten. Als ik er over praat wordt het echt en om eerlijk te zijn heb ik daar geen behoefte aan. Dan ga ik nadenken over wat er gaat gebeuren als ik wordt getrokken en de arena in wordt gestuurd.

‘Ik heb je kleding al klaar gelegd,’ Zegt mijn moeder.

‘dank je, ik ben zo weer terug.’

Ik pak mijn donkerblauwe boete jurk en neem hem mee naar de rivier. Het is er hartstikke druk omdat iedereen er zo verzorgd mogelijk uit wil zien op de dag van de boete. Het lijkt wel of mensen denken dat je niet getrokken wordt als je er maar mooi genoeg uit ziet. Snel was ik mijn gezicht en ga dan helemaal kopje onder in het koude water van de rivier. ik was mijn armen en mijn benen en ik maak zelfs mijn nagels schoon. Normaal gesproken heeft het helemaal geen zin om nagels schoon te maken want zodra je een dag op het land hebt gewerkt zijn ze weer zwart. Ik trek mijn jurk aan en loop om mijn blote voeten richting mijn huis waar mijn ouders en mijn zusje al op me wachten. Aldyn kijkt me met waterige oogjes aan. En slaat haar armpjes om me heen.

‘het komt goed, wat er ook gebeurt.’ Fluister ik in haar oor.

‘we moeten nu echt gaan, anders komen we nog te laat.’ Zegt
mijn moeder geïrriteerd. Ik til mijn zusje op en in stilte lopen we naar het plein.

Mijn ouders en mijn zusje zoeken een plek in het publiek terwijl in de rij met alle kinderen ga staan. Eerst wordt je naam gevraagd en dan wordt er bloed af genomen. Zo houden ze bij of iedereen wel echt op komt dagen. Als je niet komt dan volgt er een straf, tenzij je zo ziek bent dat je niet kan komen.

Ik wordt in het vak gezet met de andere zestien jarige meisjes. Al snel zie ik Annies, een vriendin van school, in een mooie groene jurk staan.
‘hey, alles goed?’ vraag ik. ze kijkt me kort aan en knikt. Haar ogen zijn groot en ze staat een beetje te bibberen op haar benen. Ook zij is bang voor wat er zou kunnen gebeuren in het komende uur. Voorderest zijn er weinig bekende in de buurt. Het is zo vol op het plein dat je eigenlijk maar weinig kunt zien. Als ik op mijn tenen sta kan ik het podium net zien.

De burgemeester komt het podium op lopen met achter hem aan een gespierde, donkere vrouw van rond de dertig. Ze is de enige levende winnaar van district elf. Eigenlijk is er nog een winnaar. Een man van rond de veertig maar hij is altijd stoned van de morfling en komt zijn huis nooit uit.

Even later komt Sarki Kundules aangetrippeld in een helder rood mantelpakje met paarse schoenen er onder en een roze sjaal om haar hoofd geknoopt. De enige kleur in district elf. De burgemeester begint zijn verhaal over de donkere dagen. De tijd waarin de districten in opstand waren gekomen tegen het Capitool. Hij geeft het woord aan Sarki die vrolijk naar de microfoon toe trippelt. Ik snap niet hoe ze zo vrolijk kan blijven onder deze omstandig heden. Hoe kan het dat ze zich niet schuldige voelt tegenover alle uitgemergelde gezichtjes van de kinderen uit district 11 die haar bang aan kijken.