06. Revenge, F

De jongen, Mark of Mike of zoiets, heeft me naar een zaaltje gedragen. Gedragen! Alsof ik niet zelf kan lopen! We liepen zo'n honderd smalle gangetjes door, en het was maar goed dat er twee "bewakers" meekwamen, want anders was ik ofwel verdwaald ofwel ondersteboven gelopen door de vele mensen die rondscharrelden en druk met elkaar aan het praten waren. Nou ja, praten? Eerder schreeuwen. En niet met elkaar, maar tegen elkaar.

Het zaaltje waar we terecht zijn gekomen is groter dan de Rode Kamer, zoals ik het kamertje waar ik wakker werd in gedachten noem. Het is een vreemd soort kleur geschilderd. Een soort roze, maar niet roze. En als je er op een andere manier tegenaan kijkt is het groen. Appeltjesgroen. Mooi, dat moet ik toegeven. In het midden van de zaal, die is ingericht als theesalon of zoiets dergelijks, staan een salontafel en een luxe fauteuil. Tegenover de fauteuil staat een kleine, rieten tuinstoel.
'Koningin Rachel, hier ben ik met het meisje' zegt Mark op een vreemde, onderdanige toon. Zijn stem galmt door de ruimte en wordt op een idiote manier versterkt. Het bevalt me niet. Vanuit een klein zijdeurtje dat me nog niet is opgevallen komt een vrouwenfiguur tevoorschijn. Dat zal die 'Koningin' wel zijn. Toegegeven, hoewel ik haar nu al niet mag, haar jurk is behoorlijk cool. Een soort jurk zoals de rijke dames in de 18e eeuw droegen, maar dan wat comfortabeler, hoop ik voor haar. Hij is van dezelfde kleur als het behang. In combinatie met haar bleke, strakke huid en haar haast witte haar ziet ze er compleet uit.
'Je kunt gaan, Mark. Wacht bij de deur. Ja daar, dank je.' De vrouw draait zich naar de salontafel en gaat zitten in de luxe stoel. Als zij een Koningin is, zal dat haar Troon wel zijn. 'Ga zitten, meisje' nodigt ze me uit.
Ik loop naar het kleine stoeltje en ga langzaam zitten.
'Pak maar wat kussens, als je ze nodig hebt. Ze liggen daar, op de grond, zie je?'
Ik knik, en buk om een paar kussens (ook al roze en groen) te pakken.
'Thee?'vraagt de vrouw.
'Nee dank u.' Wie weet is het wel vergiftigd!
Nadat ik ben gaan zitten in de stoel, die overigens veel zachter is dan je zou denken, begint ze te praten: 'Mijn naam is Rachel de Jong. Ik ben de Koningin van de Rafles, de mensen die je net waarschijnlijk wel zag.'
Ik onderbreek haar: 'Waarom ben ik hier?'
Haar gezichtsuitdrukking verandert, maar ze herpakt zich en glimlacht weer. 'Dat zul je snel te weten komen, lieve ... Hoe heet je eigenlijk?'
'Francisca' antwoord ik kortaf.
Als de Koningin weer begint te spreken, is haar toon harder geworden. 'Nou, Francisca. Wat een leuke kleur haar heb je! Zo apart ook, waar heb je de verf gekocht?'
Het lijkt me niet echt handig om te zeggen dat het mijn eigen haarkleur is. 'Dat weet ik niet, mijn kapper heeft het geverfd en ik heb er eerlijk gezegd niet zo op gelet' zeg ik, zo afstandelijk mogelijk.
Haar stem koelt af tot -200 graden als ze zegt:
'Oh ja?'