Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.9

Listen.

Met een nerveus gevoel werd ik de volgende morgen wakker en wanneer ik een blik wierp op het raam, viel me de duisternis pas op. Ik keek op de klok en merkte op dat het nog maar vijf uur in de nacht was, terwijl ik al klaarwakker was. Toch wist ik dat ik niet meer zou kunnen slapen, aangezien ik de hele nacht slapeloos had doorgebracht; terwijl ik allerlei scenario’s had bedacht die zich zouden kunnen gaan voordoen. Waarom ik ineens angstig was geworden, was voor mij ook een vraag. Ik hield gewoon niet van dit gevoel van onmacht, het gevoel dat je iets niet onder controle hebt. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte –en mijn gevoel zat er nooit vaak naast. Mijn bezwete haren veegde ik uit mijn gezicht en ik stapte uit bed, ik was geen bangerd, geen opgever.

Rillend van de kou stond ik aan de kant van het meer, waar zich ondertussen al vele mensen verzameld hadden, euforisch naar de nieuwe opdracht van dit spannende toernooi. Ook Rita Skeeter en haar flitsende camera waren weer van de partij; de afgelopen weken hadden ze mij en Harry maar niet met rust gelaten, diverse verhalen waren opgedoken, over hoe Harry en ik een relatie zouden hebben en hoe Dumbledore ons stiekem adviezen gaf en door alle opdrachten heen zou loodsen, wat volgens haar om een goede reputatie voor Hogwarts te doen was. Ze wist niets van de relatie van mij en Fred en dat wilde ik ook graag zo houden; ik wilde niet dat er mensen buiten Hogwarts achter kwamen. Speurend keek ik om me heen, maar van Fred was geen spoor te bekennen, van zijn tweelingbroer daarentegen wel. Ook hij kreeg me al snel in het vizier en liep toen snel mijn richting op.
‘Eve, heb jij Fred gezien?’ vroeg hij ongerust.
‘Nee, ik wilde hetzelfde aan jou vragen,’ mompelde ik verbaasd.
Ik wist dat hij zenuwachtig was geweest voor deze opdracht, net zoals ik, maar hij zou me toch niet in de steek gelaten hebben? Dit was vast een flauwe grap, waarna hij weer zou komen opdagen vanuit het niets met een flauwe opmerking.
‘Hij komt wel,’ stelde George me gerust, die mijn ongerustheid had opgemerkt.
Helaas waren zijn ogen niet erg overtuigend. We wisten beide dat dit niets voor Fred was.
‘Willen alle kampioenen hier komen?’ riep Dumbledore.
Snel liep ik de kant op waar hij zich bevond en zag algauw dat Harry, Fleur en Viktor zich bij ons voegden. Dumbledore legde de opdracht duidelijk uit; het was de bedoeling dat we het meer in zouden gaan om iets dierbaars te redden, wat dat dierbare mocht zijn, was dan weer niet duidelijk. Veel zin om het meer in te gaan had ik ook niet bepaald. Algauw mochten we beginnen; Harry had kieuwwier ingenomen, waardoor hij kon ademen in het water en Fleur had, net zo origineel als ik, een bubbelbolbezwering gebruikt. Viktor zijn tactiek was nog niet duidelijk, maar daar zou ik nog wel achter komen.
‘En start,’ werd er geroepen.
Meteen stelde ik mezelf op scherp en zorgde dat mijn bubbelbolbezwering was uitgesproken, waarna ik een gracieuze duik het water in nam. Viktor had zichzelf half in een haai veranderd, waardoor hij me binnen een paar secondes al voorbij schoot. Shit, ik was traag.

Het koude water liet mijn spieren verstijven, toch zorgde de adrenalinekick ervoor dat ik het van binnen kokend heet had. Het zeewier was in grote mate aanwezig en ik kwam zelfs een aantal vissen tegen. Met een speurende blik keek ik om me heen. Langzaamaan kwam ik dieper in het water, dieper bij de grond. Het werd donkerder, grauwer; de sfeer werd hier duister. Mijn gevoel was zeker niet goed op dit moment; er was iets goed fout, dat was in ieder geval wat mijn gevoel me ingaf. Steeds dieper en duisterder werd mijn omgeving, tot ik eindelijk zag waar ik naar opzoek was. Op de bodem van de verschrikkelijke zeebodem, waren vijf lichamen vastgeketend. Ik telde opnieuw en opnieuw, tot het tot me doordrong. Er waren vijf lichamen, terwijl er maar vier deelnemers waren. Dit was niet goed. Ik zwom dichterbij en keek naar de lichamen. Ten eerste was er Gabrielle, het zusje van Fleur Delacour. Daarna hadden we Hermione, die hier duidelijk was omdat Viktor Krum een oogje op haar had. Ook Ron was er, duidelijk voor Harry. En dan had je natuurlijk Fred, waarvan het mijn plicht was om hem veilig naar boven te brengen. Dan hadden we nog één persoon over. Een persoon die hier niet hoorde te zijn, die hier niets mee te maken had, wiens leven niet in gevaar gebracht zou moeten zijn. Mijn keel werd droog en mijn handen begonnen –voor zover dat onder water mogelijk was- te trillen, terwijl ook mijn hart sneller begon te kloppen. Haar blonde haren hingen om haar heen, dankzij het water wat zich om haar heen bevond; haar lichaam leek roerloos en koud, ze was niet meer dezelfde. Voor een laatste maal openden haar ogen, die een hulpeloze en verschrikte blik hadden; ze leken zich door me heen te boren. De blik veranderde al snel, in een blik die je in je grootste nachtmerries niet wilde tegenkomen –al wist ik dat dat onontkoombaar was. Haar ogen draaiden zich langzaam weg, tot er alleen een witte plek overgebleven was; leegte. Een laatste ijselijke gil, die door alles heen leek te gaan, gleed over haar koude lippen en direct daarna sloten haar ogen en werd haar hele lichaam slap. Het leek alsof ze in één keer geen botten meer had, ze klapte dubbel en leek inhoudsloos. Een leeg karkas. Van de ketting, die zich hiervoor aan haar been had bevonden, was geen spoor meer te bekennen en langzaamaan begon haar lichaam mee te drijven met de stroming van het water. De ijselijke gil stond in mijn gedachten geprent –en ik wist dat ik deze nooit meer zou vergeten- voordat haar lichaam zomaar van me afgenomen werd. Dood.

Mijn voormalige beste vriendin, Alana, was zojuist van me afgenomen. En hoe gestoord het ook mocht klinken, ik zou zweren dat ik gefluister hoorde. Sissende, sluwe stemmen, van waar ze ook vandaan mochten komen. “Je oude leven is voorbij”, was wel wat ik ze hoorde zeggen.


Hadden jullie dit verwacht? :'D