H19

‘Mijn naam is Rodi’ begon Rodi. ‘Wat jullie is gebeurd, is mij ook gebeurd. Ik woonde in het vuurrijk toen ik twaalf werd. Op die dag verscheen er een zus die me aan het element geest koppelde. Ik werd meteen uit huis geplaatst zonder echt goed afscheid genomen te hebben. Ik werd meegenomen naar het paleis van de 7 gezusters, daar leerde ze mij mijn element beheersen. Ze hebben me nooit echt aardig behandeld. Toen ik het op een dag helemaal zat was, liep ik weg uit het paleis, terug naar mijn ouders. Net toen ik in hun armen zat, verscheen er een zus achter me. Ze was razend en nam me gelijk mee terug naar het geestenrijk. Toen ik in mijn kamer zat, zag ik pas mijn tweede teken op mijn pols. Toen de zussen erachter kwamen waren ze razend en mishandelde me. Ze zeiden dat ik blij moest zijn dat ik nog leefde. Na veel getraind te hebben kon ik goed geeststuren. Ik besloot om te ontspannen, en zoals jullie zien is dat gelukt. Toen ik bij de zussen aankwam om langs de zaal te lopen om te ontspannen, hoorde ik ze over jullie praten en over jullie verzameling’. ‘Shit, dat weten ze dus?’ vroeg ik aan Rodi. ‘Ja, dat weten ze. Ze willen volgens mij een bezoek gaan brengen, maar dat weet ik niet zeker’. ‘Dan moeten we snel zijn’ zei Eline die druk bezig was om ons vooruit te bewegen. ‘Heftig verhaal’ zei Marcha. ‘Daar is het!’ riep Eline ineens. Toen we opkeken zagen we een eiland in zicht. ‘Op dit eiland woonde ik’ zei Eline. Toen we bij het eiland aankwamen sprongen we ervan af en liepen het eiland verder op.

‘Hoe groot is dit eiland?’ vroeg Rodi aan Eline. ‘Niet zo heel groot, we zullen waarschijnlijk over een half uur bij mijn geboortestad zijn’ zei Eline vol opwinding. Toen we een beekje tegenkwamen, maakte Eline en ik een waterplatform waar we met z’n allen op konden staan. Nu ging het een stuk sneller en binnen 15 minuten waren we bij de stad. ‘Hier mogen we niet sturen’ zei Eline net voordat we de stad in gingen. We sprongen van het platform en liepen de stad in.

Eline wist nog precies de weg. Het was een grote stad waar veel mensen liepen. Toen ineens zag ik de eerste luchtstuurder. Hij had een witte broek aan en een wit T-shirt. Hij had felle witte ogen die ons strak aankeken. Toen hij naar Eline keek werden zijn ogen plotseling heel groot. ‘Eline?!’ riep hij. ‘Robert’ riep Eline terug. Meteen kwam Eline in beweging en rende op de jongen af. ‘Ow zusje, ik heb je zo gemist!’ zei hij toen Eline in zijn armen sprong. ‘Dat is dus haar broer’ zei Marcha tegen mij. ‘Wat doe je hier?’ vroeg Robert. ‘Ik kom een bezoekje aan jullie brengen natuurlijk’ zei Eline. ‘Kom dan gaan we snel naar onze ouders toe’ zei Robert. Snel volgde we Eline en Robert, die bijna niet meer bij te houden waren.

We verloren ze bijna uit het oog, zo snel renden ze. Toen we bij het huis aankwamen waar Eline was gestopt, zagen we een mensenmassa elkaar vast houden. Ergens midden in zag ik Eline twee volwassen mensen vasthouden, dat waren haar ouders. Daaromheen stonden verschillende jongens en meisjes, haar broers en zussen, schatte ik. Eline’s pols was naar mij gericht. Plotseling zag ik een fel lichtje op haar pols en langzaam vormde zich een geel teken van lucht op haar pols. ‘Ik ben jullie zo gemist’ zei Eline met tranen in haar ogen. ‘Wat een aandoenlijk schouwspel’ hoorde we ineens een stem achter ons zeggen. Toen we ons omdraaide stonden er 3 virussen achter ons. ‘Wat zijn dat?!’ riep de moeder uit. ‘Aan de kant mama, ze zijn gevaarlijk’ zei Eline. ‘Daar gaan we weer’ zei Rodi.
Het was deze keer Rodi die de aanval inzette. Hij drong een lichaam binnen van een virus, die vervolgens een paniekerige blik op zijn gezicht kreeg. Ik had in de gaten dat Rodi hem blind had gemaakt. Ik wilde hem aanvallen, maar Eline was me voor. Ze stuurde een krachtige waterstraal op hem af waardoor hij achterover viel. ‘Kijk mijn zusje toch is vechten’ zei Robert. De volgende werd doorboord door een metalen bal die Marcha had afgevuurd. De laatste was een volwassenen die moeilijk te verslaan was. Hij had Eline, Rodi, Marcha en mij op de grond gewerkt. Toen ineens kwamen de ouders van Eline in actie. Ze sprongen allebei voor het virus en stuurde een krachtige wervelwind op hem af. Hij vloog achterover waardoor hij met zijn hoofd heel hard tegen een steen kwam. Hij was opslag dood. ‘Wat was dat?’ vroeg een zus van Eline. ‘Omanus wordt bedregen door een virus’ zei ik. ‘Meer kunnen we er nog niet over zeggen, we hebben een opdracht van Gwendolin en Cleveron en dat is om alle leiders van de elementen bij elkaar te brengen in het metaallandschap’. ‘Dat klinkt behoorlijk serieus’ zei de moeder van Eline. ‘Hoe is dat mogelijk!’ riep de vader van Eline ineens uit, toen hij Eline’s polsen zag. ‘We hebben geen idee’ zei ik. ‘We hebben het allemaal, daarom verzamelen we ook de leiders in het metaallandschap, hopelijk hebben hun hier een verklaring voor. Maar we moeten nu echt gaan. We moeten zo snel mogelijk bij Marina zien te komen’. ‘Dan houden we jullie niet langer tegen’ zei de moeder van Eline. Ze liep naar Eline toe en hield haar stevig vast. ‘Ik weet dat jij sterk bent, dus ik weet dat jullie dit kunnen. Ga ervoor en red de wereld’ zei de moeder van Eline. Eline gaf haar ouders nog een knuffel en liep daarna weer terug naar ons. ‘Veel succes’ zei haar vader. ‘Dank je’ zei Eline. ‘Ik zal jullie missen!’

En met die woorden, draaide we ons om, op naar Marina.