04. Revenge, M

In paniek kijk ik naar het hoopje mens aan mijn voeten. 'Hé', zeg ik. 'Hé, word eens wakker!' Ik schud haar zacht door elkaar, maar ze reageert niet. Shit, wat heb ik gedaan?! Als er maar niets mis is, Rachel zal me vermoorden als ik haar niet levend en gezond meeneem. Langzaam, en pijnlijk doden. Haar specialiteit. Ik twijfel of ik zal voelen of haar hart nog klopt, dat zal roddels veroorzaken. Ik pak haar pols vast en voel. Ze leeft nog. Haar pols klopt zacht en regelmatig, en ik vergelijk het met die van mij. Veel verschil is er niet, dus zal ze wel gezond zijn. Man, ik heb echt geen verstand van EHBO! Ik probeer me de weinige lessen die ik gehad heb te herinneren maar ik kom niet verder dan het bellen van de 112. Nou, dat staat gelijk aan zelfmoord plegen. Ik til het meisje op en leg haar terug op het bed.
'Zeg Mark, kom je nog of hoe zit dat?' Brad begint ongeduldig te worden. Dat moeten we niet hebben, hij kan behoorlijk giftig zijn als iets lang duurt. Ik klop op haar wangen, dat zie ik de dokters in films altijd doen. Ze opent haar ogen en kijkt me angstig aan. 'Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks' fluister ik. Ze probeert weg te komen, doodsbang. Ik leg een vinger op mijn lippen. 'Rustig, ik breng je alleen maar naar onze Koningin. Rachel heet ze. Denk je dat je zelf kun lopen?' Ze knikt, maar als ze overeind probeert te komen, zakt ze weer krachteloos terug op het bed. 'Zal ik je dragen?' vraag ik.
'Ik kan heus wel zelf lopen hoor!' zegt ze met een hese stem.
'Net viel je anders flauw toen je het probeerde.' Ik wil niet dat dit meisje mijn dood wordt. Ze moet hoe dan ook zo snel mogelijk naar de Koningin. Ik probeer haar van het bed naar de deur te dragen, maar ze slaat om zich heen alsof ze aangevallen wordt. 'Rustig joh! Ik doe je echt niets, maar als je zo doorgaat zal de Koningin dat waarschijnlijk wel doen. Ze is erg goed in mensen pijn doen.' Verschrikt kijkt ze op, haar pogingen om los te komen stakend. 'Ja, ik meen het. Hoe heet je trouwens?'
'Francisca' fluistert ze.
'Mooie naam.'
Een lacht schiet even over haar gezicht. 'Zeg Brad, kun je de deur even open doen?' roep ik als we de deur bereiken. Hij zwaait open en we zijn weer in het hectische leven van De Kolonie.
Brad leidt ons door de smalle gangen naar de Troonzaal. Zo wordt hij genoemd, maar stel je er niet te veel bij voor. Het is gewoon een kamer, iets luxer ingericht en iets groter, maar verder niets bijzonders. Francisca, het meisje, ziet er best knap uit. Rode haren, dat geeft haar een gevaarlijke positie. Al jaren is Rachel op zoek naar meisjes met rood haar, ik heb er al veel zien komen. Ze verdwenen altijd op een onverklaarbare reden, zelfs aan mij vertelde Rachel nooit een woord over waar ze gebleven waren.
Brad klopt op de deur van de Troonzaal. Van binnen klinkt de kille stem van Rachel.
'Binnen.'