6. Yess, we can.

Ik was ongeveer halverwege de oprit, en ik zag het huis al staan. Ik stond even stil van ongeloof, maar ik herstelde me snel. Wow, wat was het huis groot! Ik liep weer verder, maar zekerder werd ik er niet van. Ik had een schattig huisje verwacht, zoiets als waar ik net was geweest. Wat me vooral opviel was dat er veel glazen muren waren. Echt een heel duur huis. Nog net op tijd ontweek ik behendig een kuil in het pad. Ik voelde hoe ik steeds langzamer ging lopen. Onbewust. Ik vond het niet raar van mezelf. Als ik niet enigszins vastberaden was dat ik dit ging doen, was ik allang weggerend. Ik had het eerste vliegtuig terug naar Engeland genomen, en ik was verder gegaan met mijn biologie opleiding. Ik had een baan gevonden en ik had een sociaal leven. Nu liep mijn sociale leven stuk. Mijn vriendinnen en ik hadden weinig contact, en er was geen jongen in mijn leven. Hallo, ik was al 20! ik was nu wel op de leeftijd dat je een vriend moet hebben! Ik zou hier gewoon weer weg moeten gaan, dit ruïneert mijn leven! Marissa mag mij misschien wel helemaal niet! En dan moet ik terug naar huis, met het klote gevoel dat ik nog familie heb, maar dat die familie mij helemaal niet mag. Mijn voeten stopte met bewegen, en in 2 seconden draaide ik me om. Nee, ik moest dit niet doen. Ik zou Marissa haar leven over hoop gooien, en mijn leven ook nog eens. Ik zou gewoon door gaan met mijn eigen leven. Dat is beter. Weer stond ik stil. Ik was tien meter terug gelopen. Kom Verona, je bent al zo lang naar haar op zoek! Je hebt niks te verliezen! Zei een stem in mij, maar meteen vervolgde er een tegenargument. Je hebt wel wat te verliezen schat, je hoop. Nu heb je nog enigszins hoop op dat Marissa jou kent, en mag. Die enige hoop op familie, iemand die jou misschien begrijpt. Ik zuchtte. Ik moest dit doen. Ik was al te lang bezig met haar zoeken, om er mee op te houden. Ik ging het doen. Weer draaide ik me om, en ik liep richting het huis. Ik zette er de pas in. Niks kon me nu noch stoppen. Niemand hield me meer tegen. Ik nog ongeveer honderd meter te gaan en ik zou er zijn. Ik zag een paar auto's staan. Hele mooie. Hele dure. Ik kwam bij het huis aan en liep de veranda op. Mijn hand ging de lucht in en bleef even hangen. Ik keek naar mijn schoenen. Voelde zenuwen in mijn lichaam waar ik ze nog nooit gevoeld had. Ik stond te trillen. Ik haalde even diep adem en mijn hand vervolgde zijn weg naar de bel. Ik hoorde het schelle geluid, wat je altijd hoort niet. Ik hoopte dat ik wel goed op de bel had gedrukt, maar ik had niet de moed om hem nog een keer in te drukken. Heel kort stond ik te wachten, waarna ik het slot van de deur open hoorde gaan.

"Well Marissa, there she is. You have never seen her before, so be prepared." Edward told me. I jumped on when I heard the bel ring gently. I was hypering for a second, but than I calmed down. I took a deep breath end walked to the door slowly. I turned the key and took the heck. for 1 second I closed my eyes. xxx Marissa.