Thirty-four.

“F-for me.... it was real…” stamelt hij zenuwachtig. Een opgeluchte glimlach speelt om mijn lippen. Ik loop naar hem toe en klim bij hem op schoot, wat er wel heel dom uit moet hebben gezien, maar dat kan me niks schelen. “For me too.” zeg ik waarna ik mijn lippen weer op de zijne druk. “Guys! Get a room!” roept Liam lachend. Ik laat zijn lippen los. Hij kijkt beteuterd, waardoor ik moet lachen. Dan bedenk ik me wat ik hem wilde vragen. “Hazz, how did you knew?” vraag ik dan. Even kijkt hij naar Liam, en dan draait hij zijn hoofd weer terug naar mij. “Eh... Liam told me...” zegt hij dan. Ik staar hem ongelovig aan. Liam? Maar hij zou zwijgen! Gevoelens mengen zich. Ik ben kwaad, kwaad op Liam omdat hij mijn vertrouwen gebroken heeft. Maar ik ben ook dankbaar, omdat ik dankzij hem nu samen ben met Harry. Tenminste, we zijn toch samen? “Liam, how could you!” weet ik dan uit te brengen. Mijn stem zit vol ongeloof. Hij haalt verontschuldigend zijn schouders op. “Sorry Nialler, I know I’ve promised not to tell anyone, but-“ begint hij. “But what?” ondebreek ik hem. Harry legt zijn hand op mijn mond als teken van ‘houd-je-mond’ en Liam vervolgt. “That day when you had a nightmare Harry came to my appartment and told me he was in love with you. And when he told me I couldn’t say nothing! Don’t you think so too?” een speelse grijns vormt op zijn gezicht. Lachend geef ik hem een stomp. Hij ook altijd met zijn perfecte hulp. Opeens schiet me iets te binnen. “What’s wrong?” vraagt Harry als hij ziet dat mijn blik een beetje beduusd staat.