APWBP Boek 1 Hoofdstuk 2 deel 2

Henk had er blijkbaar haast achter gezet, want een paar gangen verder kwam ik de Grijze Dame tegen.
“Dag Helena”, glimlachte ik.
“Dag Albus”, knikte ze. “Alles goed?”
“Zeker, Helena.”
“Albus, ik heb liever niet dat je me Helena noemt. Ik wil niet dat de leerlingen weten wie ik ben.”
“Je weet toch dat ik dat nooit doe? Maar het heeft geen zin je verleden steeds uit de weg te gaan”, zei ik.
“Al goed”, zuchtte ze. “Nou Albus, ik laat je maar weer, dan kan je rustig je koffers gaan wegzetten.”
“Tot ziens”, knikte ik. Ik keek haar na terwijl ze wegvloog. Helena was het meest mysterieuze spook van allemaal. Ik wist dat ze de dochter van Rowena Ravenklauw was, maar ze hield iets voor me achter.

Toen ik bijna aan mijn kantoor was, hoorde ik plots een hoop knallen. Met een glimlach draaide ik me om in de richting van het geluid. Foppe, ik had het al geraden.
“Goedemiddag, Foppe”, zei ik kalm. Geschrokken draaide hij zich om. Druk werkend aan zijn nieuwste scheten-lied had hij me waarschijnlijk niet horen aankomen.
“Oh, goedemiddag, uwe schoolhoofdigheid”, zei hij, en maakte een buiging. Glimlachend schudde ik mijn hoofd. Ik was de enige voor wie Foppe respect had, maar hij bleef toch maar een klopgeest. Nou ja, het enige mens dan, want voor de Bloederige Baron had hij ook ontzag.
“Nog veel vernield tijdens mijn afwezigheid?”, vroeg ik.
“Wel, euh…”
“Ja dus”, concludeerde ik.
“Wanneer komen de leerlingen terug?”
“De vakantie is net begonnen”, grinnikte ik. “Maar goed, Foppe, ik ga even mijn koffers op mijn kamer zetten, en dan het kasteel opknappen.”
“Zoals u wilt, uwe schoolhoofdigheid”, zei Foppe, en maakte weer een buiging voor hij verder ging met zijn scheetlied. Ik schudde mijn hoofd, en liep verder naar mijn kantoor. Mijn nogal luxueuze slaapkamer lag er vlak achter, wat uiteraard geen enkele leerling wist.