Hoofdstuk 3

Mam wat is er vraag ik. Bradon Bradon zegt ze zachtjes. Zo heet mijn vader dus. Ik loop snel naar haar toe en pak het papiertje uit haar handen. Mijn ogen gaan snel over de regels heen wat er op staat. Er staat op: Beste vrouw van Bradon, u man heeft iets heel verkeerds gedaan en is daarom nu op het politieburea. Ik hoop dat u zo snel mogelijk naar het politiebureau wil komen voor verdere uitleg en alles. Groet de politie. Als ik het briefje voor de tiende keer heb gelezen, kijk ik naar me moeder. Ik zie verdriet in haar ogen. Het komt wel goed mam zeg ik maar ook met een onzekere stem. Laten we dan maar naar het politiebureau gaan zegt mama, is het allereerste wat ze zegt. Ik loop naar de auto toe en ga zitten. De hele weg probeer ik te denken wat hij zou kunnen hebben gedaan, maar ik kom niet echt op een idee. We zijn bij het politiebureaue en we lopen langzaam en stilletjes naar binnen. Mama loopt naar de receptie en zegt: er lag een briefje bij ons thuis op de tafel, en daar stond op dat wij zo snel mogelijk hiereen moesten komen omdat mijn man Bradon iets verschrikkelijks heeft gedaan zegt me moeder zachtjes. De vrouw die achter de balie zit belt snel even en wijst ons dan dat we daar mogen gaan zitten. Na 10 minuten worden we opgehaald door een man, we lopen naar een kamertje toe en we gaan op de 2 stoelen zitten. De man gaat ook zitten en kijkt ons met een bezorgde blik aan. Ik vrees voor het ergste denk ik al weer. Dan begint de man te praten: Wij hebben gisteren een telefoontje van iemand gekregen. Die gene vertelde dat ze jullie man/vader hebben gezien. Hij bedreigde allemaal vrouwen met hem mee te gaan naar huis, en allemaal dingen voor hem te doen die behoorlijk erg zijn zoals ik heb gehoord. Hoorde ik die zin nou goed. Ik knijp in me arm, nee dit is echt. De man gaat weer verder: Ook sloeg hij de vrouwen, en grijpte ze bij de hals. Iemand heeft dat gezien en heeft ons gebeld. Toen wij daar waren hebben we hem gepakt en het bleek ook nog dat hij een mes bij zich had. Dit kunnen allemaal pogingen zijn tot dood. Er komt nog een rechtzaak wat er met hem gebeuren zal. Maar ik kan jullie sowieso al verzekeren dat hij een paar jaar in de gevangenis moet. Ik voel dat me het te veel word en ik ren naar buiten ~waar het schemerig begint te worden~ Ik blijf maar door rennen en tranen stromen als een marathon over me wangen. Na 20 minuten een stuk door hebben me gerend laat ik me langs een muurtje zakken. Hoe kom me vader dat nou doen. Ik dacht dat hij goed was voor me moeder, en dat ze ook naar al dat gedoe een goede man had. Maar ik heb me blijkbaar vergist. Tranen blijven nog steeds door stromen. Dan voel ik een hand op me schouder...