* Sixth *

Flitsende bewegingen laten me uit mijn leesconcentratie schrikken. Wie – the hell – is daar? Het schelle geluid van de bel laat me nog een metertje omhoog huppelen. O my god. O, my god! Wat moet ik doen?! Dit is niet mijn huis! Alex-Mila bevindt zich nog altijd in dromenland. Ik kalmeer mezelf en open de deur. De wind blaast mijn haren naar achteren en op het tweede zicht neem ik de persoon voor me nog eens goed op. Stuntelig houd ik de deur open en schreeuw verbijsterd met een enorme wijvenstem: “ Louis?! ”

Smooth en cool zet hij een stap naar binnen terwijl zijn spieren verstrakken door de zware kartonnen doos die hij draagt. “Ik moet dit aan Liam geven, maar hij is niet in zijn appartement.” Ik tut mijn haren een beetje op, nadat ze helemaal mis lagen ( door de stress met Alex-Mila en haar slaapproblemen ) en probeer een glimlach op zijn gezicht te krijgen. Ik maak hem erop attent dat hij hier op het juiste adres is beland.

“ Hello, sweetheart!” Zegt hij op een lieflijke toon en mijn hart slaat al een ritme sneller omdat ik eerst dacht dat hij het tegen mij had. Domme ik. Hij houdt de wakkere Alex-Mila beminnelijk in zijn armen en speelt schattig met haar op dezelfde babytoon. Verwonderlijk bemachtigt Louis de koets en wandelt met mij naar buiten. “Come Eleanor, Let’s take a walk.” Sprakeloos zie ik hem de witte deur verlaten. Ik doe snel mijn Burberry trenchcoat aan en huppel achter hem aan. Hij duwt de koets verder terwijl ik hem met mijn wijd gesperde ogen niet kan weerstaan wanneer hij lief met Alex-Mila speelt. Het ontroert me echt dat hij zo geweldig goed met kindjes kan omgaan. Mijn redding in nood voor vandaag.

We lopen door de helse straten van Londen, door de duurste witgeverfde appartementen met die beroemde spitse, zwarte hekken ervoor. Maar een uurtje later heeft Louis mij op een plek begeleidt waar ik nog nooit in mijn leven geweest was. Een park. Echt waar! Ik was nog nooit in een dierenpark. Waar schaapjes, ezels, hertjes,… zijn. “ How are you?” Vraagt hij mij tussen het gefluit van de vogels en Alex-Mila’s gekir. “ I’m fine, I’m fine… I’m very outgoing now. So, I changed my life a bit. Made it more exciting…” Ik wil hem zo graag bewijzen dat ik geen seut ben en dat hij er helemaal naast lag. En het lukt. Hij maakt grapjes en we worden raar bekeken door de toeristen. Waarbij ik in mezelf denk. Mensen, ik ben de BABYSITTER!! En zo eindig ik mijn werkdagje met een vrijpartij tussen ezels… een ongemakkelijk zicht, dat zeg ik je nu al!