03. Revenge, F

Mijn telefoon trilt. Gelukkig heb ik hem nog, niemand zag het als een bedreiging. Logisch, er is hier toch geen bereik. Ik heb het geprobeerd, mam te bellen. Zo stond ze in mijn mobiel, maar nu staat er een simpel 'M.' Ik ga anders zitten, en pak (toch maar) mijn mobieltje uit mijn tas. Wat raar, blijkbaar kunnen andere mensen mij wel bereiken. Wat?! 3 gemiste oproepen, 4 sms'jes, allemaal van Chrissy.
Sms nr. 1: Hé Fran, ik ben al thuis. Kom je ook?
Sms nr. 2: Fran? Ben bij iemand thuis?
Sms nr. 3: Hey! Waar blijf je nou? Is er iets?
Sms nr. 4: Fran, waar ben je? je bent nog niet thuis en het is al 18.00! Bel me snel. xxx Chrissy
Oh, Chris, ik wil je best bellen, maar het werkt niet. Ik doorzoek mijn telefoon. In de donkere kamer waar ik ben opgesloten komt het licht dat van mijn schermpje afkomt goed van pas. Ik draai met mijn mobiel in het rond, om te kijken in wat voor ruimte ik nu weer ben. Ik lig op een bed, dat is wel duidelijk. De kamer lijkt rood geverfd te zijn, met een rode bank en een tafeltje met een rood kleed. Het zou best gezellig kunnen zijn, als er lampen of ramen waren. Die zijn er echter niet en dus blijft het een kil en koud hok. Ik weet niet hoe lang ik hier ben. Ja, de klok op mijn telefoon is er nog, maar ik weet niet hoe laat het was toen ik de Spoorstraat inliep. Ik had een omweg moeten maken, rechtdoor moeten lopen. Ik voelde het aankomen, maar ik had nooit verwacht dat ik ook daadwerkelijk ontvoerd zou worden. Achteraf snap ik nog steeds niet wat er precies gebeurde. Ik kreeg een doek voor mijn mond en mijn ogen werden opeens heel zwaar. Het stonk. Ik probeerde door mijn mond te ademen, maar dat hielp geen zak. Langzaam zakte ik in elkaar, en, net voor ik viel, vingen twee armen me op. Van wat er daarna gebeurde, kan ik me vrijwel niets meer herinneren.
Op de gang (ik weet dat die er is, ik kan het lichtstreepje onder de deur zien) hoor ik voetstappen. Ze komen steeds dichterbij. Ik word bang, zou dat de persoon zijn die me opving? Wat zou hij met me willen doen? Maar de voetstappen stoppen niet bij mijn deur en ik ontspan me weer. Geschreeuw op de gang. Het komt steeds meer in de buurt van de ruimte waar ik me bevind. 'Orders van Rachel, Mark moet haar ophalen. Ga dan aan de kant, dan kan hij de deur open maken, idioot! En haal die hond hier weg! Rothond, ga weg!' Geblaf, maar blijkbaar geeft de hond zich gewonnen. De deur wordt opengemaakt, en ik houd in een reflex mijn hand voor mijn gezicht, tegen het felle licht. Er komt een man binnen. Hij komt op me af en haalt mijn arm weg. Als ik mijn ogen open doe, zie ik dat hij helemaal niet zo oud is als ik verwacht had. Nee, zeker niet. Ik schat hem een jaar of 14, net als ik. Zwijgend maakt hij de touwen om mijn voeten los en reikt me een hand om op te staan. Zo kwaad lijkt hij me niet, denk ik als hij me ondersteunt en we een rondje lopen door de kamer. Opeens is het alsof alle grond onder mijn voeten wegzakt, ik krimp in elkaar en alles wordt zwart.