(18)...

Georg opende de deur naar zijn appartement. Ik kon amper geloven dat hier iemand leefde, zeker geen jongen. Het was er netter dan mijn kamer. 'Zet je in de zetel of zo.. wat wil je drinken?' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Warme melk?' ik zuchtte, maar knikte. ik zou niet weten waarmee ik anders zou afkomen. Na even kwam hij naast me in de zetel zitten, ik staarde naar buiten. Van hier uit kon je een groot deel van Maagdenburg zien. 'Oké. ik denk niet dat je het leuk vindt om in een soort shocktoestand te gaan..daarom ga jij een beetje vertellen. Alles.' zei hij duidelijk. ik zuchtte en sloeg mijn armen om mijn opgetrokken knieën. De manier waarop hij het vroeg, eigenlijk moest ik het niet meer vertellen. Aan die toon wist ik dat hij het al wist, hij snapte het gewoon niet helemaal. 'Simone...Bill en TOms moeder..is diegene die mij afgestaan heeft voor adoptie.' zei ik zacht. Nog voor ik het kon tegenhouden begonnen mijn ogen te tranen. 'Ik ben naar haar geweest, maar ze zei dat ik haar en haar gezin met rust moest laten. Dat ze het beter vond om het verleden te laten rusten. Ik ben vertrokken, ik kon niet veel anders doen..' mompelde ik. Georg trok me tegen zijn schouder met zijn arm rond me heen, op een bepaalde manier was het best comfortabel, en vertrouwd. 'Ik wou gewoon niet dat Bill en Tom het wisten, nog niet.' zei ik zacht. 'Ze zouden me toch niet geloofd hebben, en dan zou er ruzie van komen.' zei ik. 'Misschien hadden ze je wel geloofd, misschien zouden ze ..' Georg wist niet helemaal zeker wat te zeggen. 'Dus.. in de gang, toen je "gevallen" was. Het kwam door haar foto, hé? Dat ding in de gang.' vroeg Georg zacht. ik knikte. 'Ik was gewoon..overdonderd. ik... toen ergens wist ik dat het ook hun moeder was, denk ik.' mompelde ik zacht. EN dan begon ik weer te huilen...