038 - I listen to you.

Ik gebaar naar Liam dat hij ook binnen mag komen. Hij knikt en loop achter mijn moeder aan. Ik loop schuifelend achter Liam aan. Eindelijk waar ik op gehoopt had. Weer thuis.
Ik doe mijn schoenen uit en hou ze in mijn handen. Ik voel de bekende vloer weer aan mijn voeten. Liam loopt nog steeds mijn moeder achterna naar de woonkamer. Hij gaat zitten op onze witte bank en kijkt om zich heen. Mijn moeder kan niet al te mooi inrichten, en over mijn vader gesproken.. die helemaal niet. Liam gooit half zijn tas op de grond en ik loop naar hem toe om hem iets aan te bieden. ‘Thee?’ Roep ik vragend. Ik hoor zijn antwoord en loop zelf naar de keuken toe voor een blikje cola. Ik trek de koelkast deur open, en haal er een blikje cola uit. Nog steeds met Liam’s schoenen in mijn handen loop ik naar hem toe. Ik wil nog steeds weten wat er met hem aan de hand is. Ik plant mijn hand op zijn schouder. Ik trek hem half omhoog. Ik laat hem weer los. Ik ben niet sterk, en aan Liam te zien is hij ook niet bepaald licht. Zonder getwijfeld pak ik zijn hand. Ik heb mijn blikje cola op tafel gezet en Liam’s schoenen draag in aan mijn andere hand. Woedend sleur ik hem mee naar mijn kamer. Eenmaal aangekomen boven, trek ik mijn deur open. Er ontsnap een kraakgeluid van mijn deur. Ik mompel iets en plant hem op mijn bed. Ik doe woedend mijn deur dicht. Nog net gaat hij er niet uit. Ik ga naast Liam op bed zitten. ‘En nu zeggen wat er aan de hand is.’ Zeg ik kwaad. Als mensen niet zeggen wat er is, en beweren dat er niks is kan ik daar reuze kwaad om worden.
Liam staart naar zijn schoenen. Zijn schoenen heb ik ergens neergezet in mijn kamer. Liam haalt zijn schouders op en kijkt me met puppy ogen aan. ‘Niks’ Ik spring boos op en kijk hem woedend aan. ‘Ik zie toch wel dat er iets aan de hand is!’ Ik draai me om naar mijn bureau. Liam heeft nog steeds niet geantwoord. Ik draai me om en zeg woedend: ‘Geef dan antwoord!’ Liam kijkt naar de deur die open word gegooid door mijn moeder. Daar staat ze dan, in de deur opening. ‘Niall, schatje! Is alles wel goed?’ Ik ben nog steeds woedend en roep naar mijn ma: ‘Mam ga weg!’ Alles wat mijn moeder hoort moet ze bij zijn. Een nieuwsgierige moeder dus. Ze blijft ongerust in de deuropening staan. ‘Heeft dat joch je wat aangedaan, schat?’ Ik loop boos naar mijn moeder om. ‘Mam!’ Ik duw haar onhandig de kamer uit. Ik doe gelijk de deur op slot dat niemand er meer in kan. Na een minuut in stilte te zitten met Liam praat hij opeens. Een schorre stem spreekt. ‘Kom zitten.’ Ik twijfel maar ga toch naast hem zitten. Ik kijk hem met puppy ogen aan. ‘Vertel het asjeblieft’ Ik kijk in zijn bruine herfst ogen. Hij knikt en begint dan zijn verhaal te vertellen.

Als hij zijn verhaal verteld heeft, barst hij in tranen uit. ‘Het spijt me Niall het spijt me zo’ Ik klop wat onhandig op zijn rug. ‘Stil maar, ik zal aan mijn moeder vragen of je hier een paar nachten mag blijven.’ Liam kijkt me met een scheve glimlach aan. ‘Maar je moeder haat me!’ Hij barst weer in tranen uit. ‘Nee dat is niet zo Liam, dat was ook bij mijn vorige vrienden. Die vertrouwde ze ook niet.’
Liam haalt zijn hand van zijn gezicht af. Zijn ogen is rood van het huilen. Hij kijkt me met een glimlach aan. ‘Voor wat ik je heb aangedaan, het spijt me nog steeds. En kijk wat je nu allemaal voor mij doet.’ Hij knuffelt me wat onhandig en ik wrijf wat over zijn rug. ‘But.’ Ik pak zijn schoenen die voor me liggen. ‘Hier zijn je schoenen.’ Liam pakt zijn schoenen aan, en zijn weekendtas die hij naar boven heeft meegesleurd maakt hij open. Hij propt zijn schoenen erin. ‘Heb je wel genoeg kleren bij je?’ Ik kijk hem vragend aan. Hij draait zijn gezicht om en kijkt me glimlachend aan. ‘Ik hoop het.’
Ik kan hem wel zoenen. Zijn glimlach is zó perfect.