01. Revenge, F

Soms wilde ik ze er gewoon afknippen. Lekker makkelijk, gewoon de schaar erin. Maar dat zou niets veranderen, de kleur blijft. Altijd, ook al verf ik mijn haar. Ik heb het al vaak geprobeerd. Eerst zwart, uitwasbare verf natuurlijk. Later ook bruin, en blond. Ik heb zelfs mijn haar (deels) groen geverfd, maar het verdween. De kleur, het verdween. Na vijf minuten zag je er niets meer van.
De natuurlijke kleur, de originele kleur van mijn haren. Dat is het probleem. Die kleur is... hoe moet ik het zeggen... Een beetje vreemd.Knalrood. Niet ginger-rood, niet geverfd rood, nee echt ROOD. Vanaf mijn geboorte al. Op de kleuterschool zeiden de moeders van andere kinderen al tegen mijne: 'Zeg, sorry dat ik het zeg, maar uw dochter, Francisca, is toch nog veel te jong om haar haren te verven?' Mijn moeder reageerde daar altijd op met een kortaf: 'Mijn dochter verft haar haar niet.' En daarmee was de discussie afgelopen.
Nu wordt ik ermee gepest. Ik zeg tegen iedereen de waarheid, ik ga niet liegen dat ik mijn haar verf, maar niemand gelooft me. Niemand. Ik heb op school geen vrienden, ik heb sowieso geen vrienden. Ja, mijn "ouders" praten nog wel eens tegen me, maar de rest... Laatst op school begonnen de jongens er weer eens over... De meisjes btw ook.

'Dus, daarom is het verven van je haar dus slecht,' besluit Regina haar presentatie, met een grijns en een veelbetekenende blik naar mij. Mevr. Hoek, onze docente Nederlands, klapt, staat op en loopt naar haar plek voor de klas. 'Kijk jongens,' spreekt ze ons toe. 'Zo wil ik een presentatie zien. Goed rondkijken, binnen het tijdslimiet, goede uitspraak en non-verbale communicatie.' Non-verbale wattes? Omdat blijkbaar niemand het huiswerk gelezen heeft, over presenteren en zo, heeft niemand ook maar enig idee waar mevr. Hoek het over heeft. Ik moest bekennen dat ik het ook niet gelezen heb. Maar ach, het is Nederlands maar. 'Non-verbale communicatie, jongens, is hoe je communiceert met anderen zonder woorden. En dat deed Regina erg goed, vind ik. Ook erg dapper van je, om als eerste te gaan!' Ja, nadat je gezegd hebt dat je daar een vol punt bonus voor kreeg ja!
Na de les, eindelijk uit. Iedereen dromt om me heen. 'Hé, rooie! En, kom je morgen weer met je normale kleur op school?'
'Veel beter voor je!'
'En voor ons!'

Ik duw ze opzij, wat moeilijk gaat, wring me naar de deur en loop het lokaal uit. Misschien ga ik nog wel even het park in. We zijn toch uit, en er is niemand thuis. Al was er iemand, niemand die me mist.
Nadat ik mijn spullen uit mijn kluisje heb gepakt, zet ik mijn muziek op. Loop de school uit. Ik steek de straat over, en loop richting het station. In de Spoorstraat valt het me voor het eerst op. Het gevoel alsof ik bekeken word. Ik kijk om me heen, maar het is hier best donker. Mijn voeten nemen grotere stappen en ik blijf achterom kijken. Dan, als ik de hoek omga en het kleine zijsteegje insla, gebeurt het.