022

We kruipen allebei naar buiten en kijken naar de hemel. BOEM BOEM BOEM. De kanonnen gaan door. Ik ben de tel kwijt geraakt en Kaï ook. Na heel veel BOEM's verschijnt het Capitool teken aan de hemel en het volkslied begint door de arena te galmen. Als het klaar is verschijnt het hoofd van Rich aan de hemel. District 1. Staat eronder. Hij knippert met zijn ogen en hij verdwijnt weer. Vajenne neemt zijn plaats in. Ze kijkt alsof ze lachend vanuit de hemel de arena inkijkt. Haar groene ogen verdwijnen weer. Galo neemt haar plaats in. Het gevoel dat iedereen die nu aan de hemel heeft gestaan, door mijn schuld daar staan, maakt me misselijk. Het gaat door. De twee tributen uit District 3 hebben het overleefd. Want hij gaat door naar 4, waar het meisjes tribuut verschijnt. Haar blonde haren tot vlak over haar oren is perfect geknipt. De twee tributen uit 5 hebben het ook niet gehaald. Uit 6 verschijnt het meisje aan de hemel. De jongenstribuut van 6 zit naast me, maar Kaï veroert zich niet. Het iniminie meisje uit 7 ook. Twee tributen uit 8, 9, en de jongen uit 10. Mijn hartslag versnelt. Maar Roan verschijnt niet. Daphnée uit 12 ook niet, de jongen uit 12 wel. Ik haal opgelucht adem. Maar voordat ik wil terugkruipen in onze 'tent', klinkt de stem van president Snow door de arena. 'Jongens en meisjes, ik wil jullie mededelen dat dit jaar een record aantal tributen zijn vermoord op de eerste dag! En de dag is nog niet voorbij...' Ik kijk Kaï aan. 'Kom, laten we ons niet druk maken en gewoon slapen.' 'Goed idee. Het spijt me van het meisje uit zes.' Zeg ik als ik haar naam niet meer weet. 'Het is oké, ik heb haar nooit zo gemogen.' Zegt hij. Ik knik. We gaan in onze slaapzakken liggen en het word stil. Geen gejammer meer. Geen gezucht van mezelf. Geen voetstappen. Geen kanon schoten, geen volkslied en geen president Snow. Eindelijk, stilte.