037 - Mothers don't listen, but i tell my lifestory.

Liam POV

Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Zijn moeder haat me. Ik besluit om de moeder achterna te lopen –waarschijnlijk- de woonkamer in. Ik ga zitten op de zachte bank. Ik kijk rond. Een lichtbruine vloer, een wit kleed, een kleine lichtbruine salontafel die op het kleed staat, een witte lange bank, een witte eettafel met een lichtroze tafelkleed. Op de salontafel staan een paar kaarsen, witte en lichtroze rozen in een vaas. Eigenlijk, nu ik het zo zie, is het best saai ingericht. Alleen wit, lichtbruin en lichtroze komen er in voor. Ik hoop dat Niall’s slaapkamer wat beter is. Of de logeerkamer. Ik hoop op het eerste. Ik ’dump’ mijn weekendtas op het witte kleed. Ik kijk zwijgend om me heen. ‘Thee?’ Niall kijkt me aan met zijn bekende doordringende blik, en zijn scheve glimlach. ‘Nee, dankje Niall.’ Ik moet moeite doen om niet in zijn hemelsblauwe ogen te verdwalen. Ik wend mijn blik af. Ik voel zijn klamme hand mijn schouder beetpakken en hij trekt me omhoog. Dan laat Niall mijn schouder los, en pakt mijn hand. Hij doet de deur open en trekt me de trap op. Eenmaal uitgekomen bij zijn kamer –tenminste, dat denk ik-, Niall doet de deur open, en er ontsnapt een kraakgeluid. Hij trekt me naar binnen en plant me op zijn bed. Niall doet de deur weer dicht. Hij zet zich op het bed. ‘En nu zeggen wat er aan de hand is.’ Ik staar naar mijn Vans. ‘Niks.’ Niall springt boos op en kijkt me woedend aan. ‘Ik zie toch wel dat er iets aan de hand is!’ Ik bijt op mijn lip en blijf naar mijn schoenen staren. ‘Geef dan antwoord!’ Roept Niall woedend. Ik hoor wat gemorrel aan de deur en de deur word opengegooid. ‘Niall, schatje! Is alles wel goed?’ Zijn moeder. ‘Mam! Ga weg!’ Dit was ik niet van hem gewend, ondanks ik hem een week ongeveer ken. Zijn moeder blijft ongerust in de deuropening staan. ‘Heeft dat joch je wat aangedaan, schat?’ Die moeder luistert echt niet goed naar Niall. ‘Mam!’ Hij duwt haar wat onhandig de kamer uit en doet de deur op slot. ‘Kom zitten.’ Het komt er schor uit. Ik klop op het bed. Niall kijkt me wat twijfelend aan maar komt dan naast me zitten. ‘Vertel het alsjeblieft.’ Ik schraap mijn keel en begin dan te vertellen. Over dat mijn moeder overleden is, wat mijn vaders reactie daarop was, dat hij me al heel lang mishandelde. Ik barst in tranen uit. ‘Het spijt me Niall, ik wil niet meer slecht zijn. Het spijt me echt zo erg, ik had je nooit tegen de kluisjes aan moeten duwen.’ Snik ik. Ik veeg wat tranen weg en leg dan mijn handen op mijn gezicht, om vervolgens weer verder te huilen.