Chapter ten.

Varyn Elouise Grawson

Ik laat me beduusd meesleuren, en ik zie hoe iedereen ons vreemd aankijkt. Voor deze ene keer geef ik ze gelijk: Het is een gek gezicht. Iedereen weet dat Olivia en Ashley mij jarenlang pestten. En nu sleurt ze me de gang door, alsof er niks gebeurd is. Plotseling blijft ze staan, bij de ingang van de schoolbibliotheek. Ze gaat tegen de dichte deur zitten, en klopt naast zich.
'Ga zitten.' zegt ze glimlachend en een beetje onzeker plof ik naast haar neer. Ze zucht, en bijt op haar lip. 'Varyn, echt sorry dat ik je jarenlang pestte. Het was niet aardig van mij, of nee, het was walgelijk.' Ze kijkt me aan, en ik glimlach zwakjes. 'Waarom deed je het dan?' vraag ik. Mijn stem klinkt schor en is slechts een gefluister. Olivia zucht en haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ik was denk ik jaloers op je.'
Mijn ogen worden groot van verbazing. 'Jaloers? Op mij?' Olivia knikt. 'Het spijt me voor alles Varyn. Kun je me vergeven?' En ze kijkt me smekend aan, waardoor ik moet lachen. 'Oke, ik vergeef het je.' Olivia grijnst. 'We zijn nu vriendinnen.' Ze zegt het als een feit en niet als een vraag.
Olivia staat op, en opent de deur van de bibliotheek. Ik sta ook op, en volg haar. 'Nu we vriendinnen zijn, wil ik je iets laten zien.' Ze loopt de bibliotheek door. Middenin de bibliotheek zit een luik. Het is heel onlogisch, maar het is wel zo. Daar bewaarden de docenten vroeger de dossiers van de leerlingen, maar nadat iedereen het te weten kwam, hebben ze dat niet meer gedaan. Nu is het één grote puinhoop daar. Tenminste, dat zegt iedereen.
'Kom.' Ze wenkt me en trekt het luik open. Snel kijkt ze om haar heen, maar niemand is in de bibliotheek. Het is doodstil.
'Hier bewaar ik mijn geheimen, zoals de school dat vroeger ook deed.' Ze grinnikt zachtjes. 'Maar dat liep niet goed af.' Ik glimlach, en Olivia wijst naar beneden. 'Ga er maar in, ik kom zo. Ik moet nog even wat doorgeven aan Ashley, over het huiswerk.' Ik knik twijfelachtig, maar laat mezelf in het gat zakken. Het is er helemaal donker, maar al snel wennen mijn ogen eraan. Opeens hoor ik een plof en ik weet nog net een gil binnen te houden. Oh god, wat is dit?
'Olivia?' piep ik, en van boven hoor ik gelach. Ik vloek zachtjes, wat is er aan de hand? 'Hey Varyn,' hoor ik iemand ineens roepen. Olivia. 'Wat naïef dat je me geloofde. Je weet dat ik niet met losers zoals jij omga. Bye bye!' En ik hoor haar hakken wegtikken. Even ben ik stil, en daarna vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Natuurlijk. Hoe dom kon ik zijn om haar meteen te geloven? Ze zal nooit veranderen, nooit. Ze blijft een bitch.