Chapter nine.

Varyn Elouise Grawson

Onderweg naar school denk ik na over hoe Harry zijn naam zei. Hij zei het twijfelend, alsof hij zijn naam eigenlijk niet zou mogen zeggen. Zou hij liegen? Nee, zo is hij niet, toch? En als hij dat zou doen, zou er vast een goede reden voor zijn. Hopelijk.
In de verte zie ik het grote grijze gebouw al. Ik zucht diep en loop met grote passen door. Even later zie ik de kinderen al die op het schoolplein staan, zitten of iets anders doen. Met grote passen loop ik het plein op. Ik hoor de kinderen allerlei dingen zeggen, zoals: 'Hey sukkel!' of 'Yo nerd, normaal kom je toch zo vroeg?' Ik bijt op mijn lip om mijn tranen binnen te houden. Ik loop de school in en zie dat de gangen helemaal leeg zijn. De lessen zijn dus al begonnen. Naar de les gaan heeft geen zin meer. Ik loop de kantine in en laat mezelf neerzakken op één van de vele paarse bankjes.
Op dat moment gaat de bel en de gangen stromen vol. Iedereen loopt lachend naar zijn of haar lokaal toe, of loopt naar de kantine. Kabaal vult de kantine. De meeste mensen halen iets en gaan daarna naar buiten toe, waar het wat koeler is. Het is namelijk hartje zomer en het is bloedheet hier.
Ik wil net opstaan om ook naar buiten te gaan, als ik tegen twee mensen aanbots. Vlug mompel ik een 'sorry', maar daar zijn ze niet tevreden mee. Ik kijk op en zie dat het Ashley en Olivia zijn. Gelijk sla ik mijn ogen weer neer. Shit.
'Zo zo,' zegt Ashley. 'Jij was vandaag niet bij Spaans, hè? Waar was je heen? Naar je vriendje?' Olivia grinnikt zachtjes, maar daarna stoot ze Ashley even aan. 'Doe niet zo gemeen joh.'
Ik trek een wenkbrauw op en Ashley doet precies hetzelfde. Ze kijkt Olivia raar aan. 'Wat heb jij ineens, zeg?' Olivia kijkt mij glimlachend aan. 'Ik vind dat we haar niet meer moeten pesten. Pesten is zielig en zwak.' Ze pakt mijn hand vast. 'Kom op, ik moet je iets laten zien.' Olivia sleurt mij mee en we laten Ashley verbaasd achter ons.
Wat is ze in godsnaam van plan?