DG - 10

Didderic glimlachte even, voor hij zei:
“Dit was iets dat je absoluut niet had mogen stelen. Je kent de gebruikelijke straf. Maar omdat je berouw toont wil ik je ontzien. Zodadelijk komt een priester onze dochter Flore dopen. Op dat moment zal ik een andere straf voorstellen.”
“Dank u, heer.” Didderic glimlachte.
“Sta op, mijn vriend, en wacht hier samen met ons.”
Baldewin glimlachte en ging naast Didderic zitten. Flore, die een groot deel van de tijd had geslapen, werd wakker en begon te huilen. Gertrudis legde haar aan de borst. Toen het meisje genoeg had gedronken, probeerde ze met haar kleine handjes dingen vast te nemen. Didderic glimlachte trots:
“Een slimme meid.”
Op dat moment kwamen Clara en de priester binnen.
“Didderic, mijn goede vriend”, lachte de priester.
“Eerwaarde”, knikte Didderic eerbiedig, en omhelsde hem even. Clara wilde de kamer verlaten, haar gezicht stond vol tranen. Didderic merkte het, en zei:
“Clara, ik zou graag willen dat je nog even bij ons blijft.”
Clara aarzelde even, en maakte aanstalten om weg te rennen, maar kwam uiteindelijk toch terug binnen, en ging huilend op een stoel zitten.
De priester glimlachte even, en wendde zich tot Didderic:
“Ik heb begrepen dat u een dochter heeft gekregen, heer graaf?”
Didderic glimlachte, en Gertrudis kwam met Flore in haar armen naar hen toe. De priester doopte het meisje zoals het hoorde, terwijl Didderic en Gertrudis trots hand in hand toekeken. Toen dit ceremoniële gedeelte voorbij was, sprak de priester:
“U mag trots zijn op uw dochter.”